Balaguer

	Balaguer
	Municipio de Catalunya
Entidat; • Estau; • Comunidat; • Provincia; • Comarca	Municipio; Espanya; Catalunya; Leida; Noguera (comarca)
Superficie	57,32 km²
Población; • Total	; 17 460 hab. (2013)
Altaria; • Meyana	; 233 m.
Distancia; • 25 km	; enta Leida
Alcalde	Josep Maria Roigé Rafel
Codigo postal	25600
Chentilicio	balaguerí / balaguerina (en catalán)
Ríos	Segre
Coordenadas	41°47’25’’N 0°48’20’’E
	Balaguer Balaguer en Catalunya
	Web oficial

Balaguer ye un municipio catalán situato en la provincia de Leida, capital d'a comarca d'a Noguera y d'o partito chudicial de Balaguer.

A suya población ye de 15.781 habitants (2007), en una superficie de 57,32 km² con una densidat de población de 275,31 hab/km².

CheografíaEditar

A localidat de Balaguer ye situata a 373 metros d'altaria sobre o livel d'a mar, a una distancia de 25 km d'a ciudat de Leida, a capital d'a suya provincia. Ye trescruzata por o río Segre, un afluent de l'Ebro.

MugasEditar

O suyo termin municipal muga con Os de Balaguer a lo norte; con Camarasa y La Sentiu de Sió a l'este; con Vallfogona de Balaguer y Térmens a lo sur y con Menàrguens y Castelló de Farfanya a l'ueste.

HistoriaEditar

Edat AntigaEditar

Seguntes as escavacions arqueolochicas, estió un probable asentamiento ibero y román (se bi ha trobato terra sigillata), y d'as suyas murallas se'n han conservato partes d'o sieglo III y d'o sieglo IV. Posiblement o suyo orichen yera una fortaleza que guardaba un puent sobre o río Segre.

Edat MeyaEditar

Periodo islamicoEditar

Dica o sieglo IX no estió quaternata en a documentación. En l'anyo 864 unos monches d'a ciudat d'Albi (Occitania) que iban de Zaragoza ta Francia ficieron nueit en Balagium, etapa anterior a Berga.

Seguntes Abū Ahmad Ibn, Balaguer prencipió a estar important baixo a familia d'os Banu Qasi. O castiello de Balaguer fue construyito por Lope Ibn Ahmad, o sinyor d'a Taifa de Leida, en 877, que ya en 862 bi heba construyito una zuda.^[1] Un escrito d'una mezquita d'a ciudat de Túniz charra d'a batalla d'Albesa, l'anyo 1003, amán de Balagé, entre Ramon Borrell (conte de Barcelona) y Ermengol I (conte d'Urchel) contra os musulmans.

Un documento cita que Muhammad Ibn Lope, o mesmo que firió de muerte en 897 a Wildredo I de Barcelona en un ataque a Barcelona, asitió os castiellos de Monzón, Balagay (Balaguer) y Balbastro. En l'anyo 927 Balaguer se rebeló contra Lop, pero a ciudat continó en mans d'os Banu Hud, d'as taifas de Leida y Zaragoza.

Periodo cristiánEditar

A ciudat de Balaguer resistió os ataques d'Arnau Mir de Tost, un noble d'o condau d'Urchel que fació encursions enta Moriello de Monclús, y fué conquerita breument (dende o 1100 dica 1101) por o nieto d'ell Guerau II de Cabrera, baixo as ordens de Ermengol V d'Urchel. Balaguer fue reconquerita finalment l'anyo 1105 en un ataque conchunto de Remón Berenguer III, conte de Barcelona, y Pero Ansúrez, noble castellán tutor de su nieto Ermengol VI d'Urchel. Balaguer pasó t'as mans d'o condau d'Urchel (estió a residencia d'os condes d'Urchel), anque enfeudato a lo condau de Barcelona; o bizcondau d'Àger tenió un quarto d'a ciudat y dreitos sobre a suya zuda. O 7 de chunio de 1111, Balaguer pasó a mans d'a diocesi d'Urchel.

Ilesia de Santa María de Balaguer.

O 13 d'abril de 1106, Guerau II de Cabrera cedió en feudo os suyos dreitos a Arnau Berenguer d'Anglesola, que encomenzó a repoblación d'a ciudat con cristians debant d'os ataques d'a Taifa de Leida. En febrero de 1113, concedioron bell dreito a lo bispe d'Urchel y a lo caballero Bernat Eixard.

As primeras repoblacions d'importancia, manimenos, estioron en 1118 (a carta de población daba en propiedat as tierras d'as dos márguins d'o río Segre a os suyos habitants, 27 familias como os Guadall, Guirt, Bernat, Fortés, Isarn, Mir u Arnau), repoblacions feitas con chents orichinarias d'as vals d'Àger y de Meià, y dimpués de Ribagorza, a Gascunya y o Lenguadoc. Dimpués, en una ampliación de dreitos a los habitants de Balaguer, istos quedoron exentos d'os chudicios con fierro rusient y atros, amás de conceder-les a liberación d'os malos usos y conceder dreito a celebrar mercato os sabatos y a celebrar a feria de Sant Bertolomeu.

En as guerras entre o rei Chaime I d'Aragón y a nobleza aragonesa, a ciudat de Balaguer estió una plaza important en mans d'os sublevatos, dica a suya conquiesta l'anyo 1228, seguntes charra a Cronica de Bernat Desclot. Ermengol X d'Urchel se fizo vasallo d'o rei Chaime I para intentar retener o condau d'Urchel, pero iste pasó dimpués a mans d'o rei Alifonso IV d'Aragón por herencio. O condau tornó t'a familia d'Urchel, pero en 1413 pasó o poder d'o rei Ferrando I d'Aragón pa cutio, dimpués d'o setio d'a ciudat. Ferrando I dexó a ciudat en o suyo testamento a Chuan II d'Aragón, que la ocupó l'anyo 1418. En a Guerra Civil Catalana de 1462-1472, a ciudat de Balaguer estió a base d'operacions de Chuan II, dica a conquiesta de Leida en 1464. A ciudat fue incorporata a la Corona pa cutio a la muerte de Chuan II, por o suyo fillo, Ferrando II d'Aragón.

Edat ModernaEditar

O campanar d'a ilesia de Santa María de Balaguer.

O rei Carlos I concedió a la ciudat de Balaguer o dreito a celebrar mercato (feria) por a festividat de Sant Pero. En o sieglo XVI, a ciudat estió afectata por a peste negra y o bandolerismo, endemico en a suya redolada. O baile d'Alòs, Arnau Escuder, que yera uno d'ixos bandolers, asitió en 1589 en o castiello de Cubells a bells nobles d'a redolada.

En a Guerra d'os Segadors, as tropas francesas conquerioron a ciudat en 1642. Fue ocupata por as tropas castellanas en 1644, y dende ixe momento, fue atacata dende Aragón por os franceses, que la recuperoron. Fue reconquiesta por os castellans en 1652 ya pa cutio.

En a Guerra de Succesión Espanyola, a ciudat de Balaguer aceptó o gubierno de l'archiduque Carlos d'Austria, anque capituló en 1711 dimpués d'a batalla d'Almenar. Con os Decretos de Nueva Planta a ciudat fue degradata a una localidat común d'o correchimiento de Leida, en cuentas d'estar capital d'una beguería.

O 4 d'abril de 1810, en a Guerra d'o Francés, o mariscal francés Suchet ocupó a ciudat, albandonata por os suyos habitants. Os vecins d'a redolada fueron forzatos a reconstruyir t'o Exercito francés de Napoleón I as murallas de Balaguer, ocupata por os franceses dica 1814.

As fortificacions d'a ciudat fueron reconstruyitas tamién en 1833-1840, en a Primera Guerra Carlista, anque en 1894 as murallas fueron enronadas.

En a Guerra Civil espanyola, dimpués d'a retirata de l'Exercito Popular Republicán en o Frente d'Aragón, se desvinió a batalla de Balaguer, d'o 22 a o 28 de mayo de 1938, coordinato con un contraataque d'a 43ª División, que yera en ixas calendatas en a bolsa de Bielsa, ta eliminar una capeza de puent.

DemografiaEditar

Evolución demografica

1497 f	1515 f	1553 f	1717	1787	1857	1877	1887	1900
467	417	369	1.620	3.634	5.368	4.742	4.509	4.938

1910	1920	1930	1940	1950	1960	1970	1981	1990
4.800	5.325	5.700	6.031	6.469	8.342	11.676	12.432	13.378

1992	1994	1996	1998	2000	2002	2004	2006	2008
13.069	13.348	13.103	13.188	13.275	13.718	14.540	15.769	-

2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015	2016	2017
-	-	-	-	-	-	-	-	-

2018	2019	2020	2021	2022	2023	2024	2025	-
-	-	-	-	-	-	-	-	-

1497-1553: fuegos; 1717-1981: población de feito; 1990- : población de dreito

AdministraciónEditar

Reparto de concellersEditar

Eleccions municipals
Partito	1979	1983	1987	1991	1995	1999	2003	2007
CiU	4	3	7	8	7	7	6	5
PSC	3	5	8	7	8	8	8	8
Independients	3	5	-	-	-	-	-	-
ERC	-	-	-	1	1	1	2	1
IC	7^[2]	1^[2]	1	-	-	-	-	2
PP	-	3^[3]	1^[4]	1	1	1	1	1
Total	17	17	17	17	17	17	17	17

Fuent: MUNICAT, en a pachina web d'a Generalitat de Catalunya.

AlcaldesEditar

Lista d'alcaldes
Lechislatura	Nombre	Partito politico
1979–1983
1983–1987
1987–1991
1991–1995
1995–1999
1999–2003
2003–2007
2007–2011	Miguel Aguilà Barril	Partit dels Socialistes de Catalunya

MolimentosEditar

Ilesia de Santa María de Balaguer, d'estilo gotico, construyita por orden de Pero IV d'Aragón.
Ilesia d'o Santo Cristo.
O castiello de Balaguer, que estió a residencia d'os contes d'Urchel.
Monesterio de Santo Domingo, d'a Orden Dominicana, d'os sieglos XIV-XV.