Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Susía

A coda d'o río Susía en o pantano d'o Grau, aman d'o Mesón de Ligüerre.
Administración
Estaus {{{estaus}}}
Territorios Sobrarbe, Aragón
Cheografía
Longaria 16 km
Altaria d'o naixedero {{{altaria}}} m
Naixedero Debatiu
Desembocadura Pantano d'o Grau en Ligüerre de Cinca
Superficie d'a cuenca {{{cuenca}}} km²
Cabal meyano {{{cabal}}} m³/s
Mapa

Susía en Aragón

O río Susía[1] ye un río d'Aragón, afluent d'o río Cinca por a dreita, que recorre bels 16 kilometros dica la suya desembocadura en o pantano d'o Grau d'entre o Mesón de Ligüerre (nivel maximo d'o pantano) y Ligüerre de Cinca (a suya desembocadura orichinal). Recorre toda la suya lonchitut adintro de a comarca de Sobrarbe.

Naixedero

editar

O vivero d'a on que naixe o río ha estau historicament muit debatido, pus por motivos de rivalidat tradicional se'l disputan, por una parte, os habitants de l'Arcusa, que aseguran que o río naixe en as espuendas de debaixo d'o castiello de l'Arcusa y que en realidat ye a continación natural d'o barranco de Tricasa,[2] y por l'atra os d'o Elsón, Mondot y l'Hespitalet d'Espluguiello, que consideran que o Susía ye a continación d'o barranco de Sant Chils que naix debaixo d'o castiello d'Espluguiello,[2] en os arredols d'Hespitalet.

Ista confrontación por estar a fuent d'o Susía en l'actualidat se vive con buen humor, y ye motivo de chanzas populars en a redolada.

A desparte d'ixas sinconixions, os datos hidrolochicos pareix que indican que o verdader naixedero ye, con mas probabilidat, o barranco de Sant Chils,[2] pus ye iste corso o que mas cabal alporta a'l punto d'unión.[2]

 
As penyas en a valle d'o Susía presentan formas erosivas muit interesants.

O río Susía drena una cuenca hidrolochica aproximada de bels 100 km², situada en o sud de a comarca de Sobrarbe, tot salvando un desnivel de 380 metros d'altaria, dende o vivero d'o barranco de Sant Chils (si s'accepta que ixa ye a suya fuent) debaixo d'Espluguiello, dica la suya desembocadura cuan o pantano ye mas baixo, en Ligüerre, a 460 metros sobre o nivel d'a mar.

A compleguera queda delimitada por l'este por o tozal de Sant Mitier u tozal Corona que a desepara d'a valle d'a Cinca, y que condiciona a redirección sud-sudeste d'o zaguer trampo d'o río. Por o nord-este, o sistema de Buil y Camporretuno, representau por o Sarrastanyo lo mas en nortre, y por os tozals d'a Sierra (800 m) y o Comarrón (690 m) meten a divisoria d'auguas con as complegueras d'os barrancos d'a Capana y Camporretuno, afluents directos d'a Cinca.

Por o nort-ueste, o tozal d'a Güerra (/'gwara/~/'gwæra/) (949 m) marca o final d'o Sarrastanyo en as mugas d'a valle, y o Sant Bernabín (1.049 m), en as garras d'o cual se troba o castiello de l'Arcusa, indica o final d'os sarratos que delimitan a cuenca alta d'o Susía. Dillá de l'Arcusa, a loma divisoria d'auguas con a vecina valle d'o río Vero a debuixan as espuendas por a on vence l'altiplano de l'Arcusa mientres bels kilometros en dirección sud.

En o tozal de Sant Chaime (919 m) prencipia a marcar a divisoria d'auguas unatro sarrato, en iste caso o sarrato d'os Altos d'Eripol, que zarran a cuenca d'entre Eripol y l'Hespitalet. Dende Hespitalet d'Espluguiello, se devanta as estribacions d'a sierra d'Arbe, que incluye a Penya Arrueba (1.107 m), y que marca a muga no solo que d'a cuenca d'o río Susía, sino tamién d'a comarca de Sobrarbe con o vecino termin municipal de Nabal, en o Semontano de Balbastro. Una loma d'entre o tozal de Sant Benedet (1.075 m) y o tozal Tellero (765 m) delimita as baixants d'auguas d'o barranco d'a Solana y o d'Escaniella, encara afluents d'o Susía, y o barranco d'o Río, que esnaviesa por l'Abizanda de camín cara t'a Cinca.

Afluents

editar
 
Un poyet de terreros, aman de a Torre.

O Susía recibe, por orden descendent y por a dreita, o barranco de Sant Chils (si se considera como naixedero l'Arcusa), que ye o suyo principal afluent pus drena toda l'aria que i ha d'entre o Elsón, Mondot, a divisoria d'Espluguiello y os Altos d'Eripol, cuasi una seisena parte d'a cuenca total.[2] Dimpués, a pocos cientos de metros, recibe o barranco d'o Solano, que baixa, por l'atro costau d'o sarrato d'o Elsón, dende as alturas d'a sierra d'Arbe.

Una vez absorvido o barranco Solano, o cauz d'o río se suaviza, y se torna meandriforme, con una glera mas ampla y solana, que conserva dica la suya desembocadura. Por a valleta que i ha dezaga d'o sarrato d'o Plano, tamién por a dreita d'o río y a ran de Chabierre d'o Elsón, recibe o barranco de Chabierre y o barranco de Vizcortué. O barranco Caixigar drena toda l'aria agricola que i ha d'entre Chabierre y Lamata, y desemboca pocas decenas de metros d'antes que o río toque a suya desembocadura mas alta, cuan o pantano d'o Grau ye pleno, aman d'o Mesón de Ligüerre.

Por debaixo d'Escaniella y adebant de Ligüerre, o Susía recibiba l'augua d'o barranco d'Escaniella, o suyo zaguer afluent por a dreita, que l'alportaba tamién o cabal d'o barranco d'a Solana que iste hiba absorvido bels 200 metros enantes. Actualment, debido a la construcción d'o pantano d'o Grau, o barranco d'Escaniella acostumbra a desembocar-se directament en o pantano, y nomas en as anyadas de sequera cuan o pantano sia excepcionalment baixo, arriban a achuntar-se toz dos corsos d'antes d'albocar-se en él.

Por a ezquierda, o río Susía recibe a o barranco de Tricasa (si se considera que o naixedero ye o bco. Sant Chils) por debaixo de Mondot, que baixa dende l'Arcusa. Dimpués d'ista alportación, o río no recibe sique barranquez chicorrons en lo menos 2,5 km, consecuencia de que a man septentrional d'a suya cuenca ye mas seca y solana, y remata en menors altituz que a compleguera meridional. Son eixemplos d'istos barranquichons menors o d'a Penya Ledriera,[2] o de Penyacingla[2] y o barranco d'a Escapa,[2] una casa deshabitada que i ha por debaixo d'a Torre y a Pardina.

 
Una imachen d'hibierno sobre a cuenca d'o barranco de Sant Chils: a ilesia de Sta. Olaria d'o Elsón, en alto en o sarrato, mientres se'n esbande a boira.

De toda la partida de monte de Castillón, o Susía recibe o barranco de Castillón, con una aria hidrolochica equivalent a cuasi una tercera parte de toda a cuenca d'o Susía, anque con un cabal muit inferior a os d'o barranco de Tricasa u o de Sant Chils.

O barranco de Talavera baixa dica o Susía dende a sierra de Buil-Camporretuno, y replega l'augua d'o barranco d'a Pardina d'antes d'unir-se con o río.

Hidrolochía

editar

O río Susía tiene una d'as cuencas hidrolochicas mas secas de Sobrarbe, que puede estar que no a supere sique a cuenca de l'Alto Vero (u "Tierra de Buxo").[2] Con un cabal especifico de 5 l/s/km2 de veranos, y temperaturas que puyan con frecuencia por alto d'os 32 °C en a dita estación, numbrosos d'os suyos afluents s'ixecan en os meses centrals de l'anyo, y no guardan corredera l'augua sique Sant Chils y os atros que esnaviesan por l'ubago d'a sierra d'Arbe, y con ixo l'augua no i ye nian perén.

En a temporada estival, pasa con frecuencia que bels trozos d'o río quedan reducius a una concatenación de basetas y badinas,[2] y l'augua no corre. En ixas condicions, a fauna acuatica se gosa concentrar, y se torna facilment observable.[2]

O rechimen d'o río ye mediterranio pluvial, con cabals maximos de primaveras[2] y d'agüerros, y fuertes estiaches en verano (que pueden alterar-se con as tronadas estivals) y moderaus en hibierno. L'alportación nivosa ye despreciable,[2] a la contra de como gosa pasar con os ríos prencipals en a comarca y toz os que tienen as cabeceras en o Pireneu axial, que son de rechimen nivo-pluvial.[3] O cabal especifico maximo estimau s'adube de primaveras, con bels 20 l/s/km2 de precipitacions.[2]

Riadas historicas

editar

O Susía ye un río propenso a sofrir creixidas fuertes y imprevistas cuan pleve con intensidat. Isto se produce porque buena cosa d'a superficie d'a suya cuenca ye de sallagons (tierra de terrers) y belatros materials impermeables, y a vechetación ye de corroldes y selvetas que s'intercala con campos y faixas, por o que tampoco no i hai una gran capacidat de retención en as masas forestals.

Anque a mayoría d'as poblacions que i ha en a suya cuenca son luent d'o corso prencipal, sí que historicament han teniu molins a par de l'augua, que han sufierto en bellas ocasions as consecuencias de a puyada de nivel.

O 3 d'agosto de 1963 se produció una riguada historica de a que se'n ha conservau alcordanza.[2] A creixida d'o río rancó os ripazos de buena cosa d'o cauz, y en muitas faixas que i heba abaixo, a'l costau d'o río, se'n lievó buena cosa d'a tierra (y encara l'arbolau) además de a espuenda correspondient, por o que os danyos a l'agricultura i fuen cuantiosos. Bels vecinos a consideran determinant ta la emigración que sufrió a redolada en os anyos siguients.[2]

Nuclios de población

editar
 
L'hábitat humano en a cuenca d'o Susía gosa estar disperso.

Son nuclios de población que se troban adintro d'ista valle u que la sinyorean dende alto pero en mirando ta ella (en sentido descendent):

  1. L'Arcusa.
  2. Eripol.
  3. A Coloma
  4. Frontinyán
  5. Mondot.
  6. O Elsón.
  7. Castillón de Sobrarbe
  8. Chabierre d'o Elsón.
  9. A Torre
  10. A Pardina
  11. A Escapa
  12. Lamata
  13. Sant Mitier
  14. O Mesón de Ligüerre
  15. Escaniella
  16. Ligüerre de Cinca

A Escapa y Frontinyán son pardinas despobladas en l'actualidat,[4] o Mesón de Ligüerre ye rehabilitau dimpués que estase deshabitau a-saber'ls anyos, anque no i vive denguno, y Ligüerre de Cinca torna a estar poblau dimpués que o sindicato UGT o reconvertise en un centro vacacional.

Se veiga tamién

editar

Referencias

editar
  1. (es) Toponimos oficials de Sobrarbe en www.lenguasdearagon.org
  2. 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 (es) SOLSONA, Fernando (coord.). ("Asociación Río Susía"). Descubriendo el valle del río Susía. Ed. PRAMES; Zaragoza, 2008. ISBN 978-84-8321-972-0
  3. Diferents autors. Atlas de los ríos de Aragón. Ed. PRAMES. Zaragoza, 2007. ISBN 978-84-8321-186-1
  4. (es) ACÍN FANLO, José Luis. Paisajes con memoria; Viaje a los pueblos deshabitados del Alto Aragón (7ª Ed.). Ed. PRAMES; Zaragoza, 2006. ISBN 84-8321-202-1

Vinclos externos

editar


Afluents d'o río Cinca
Marguin izquierda La Larri · Barrosa · Cinqueta · Irués · Nata · Usía · O Salinar · Esera
Marguin dreita Yaga · Bellós · Ara · Susía · Vero · Alcanadre