Antonio Durán Gudiol

Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla.
Antonio Durán Gudiol
Información personal
Calendata de naixencia 21 d'aviento de 1918
Puesto de naixencia Vic (Osona, Catalunya)
Calendata de muerte 6 de noviembre de 1995
Puesto de muerte Uesca (Plana de Uesca, Aragón)
Ocupación Historiador y mosén

Antonio Durán Gudiol (Antoni Durán i Gudiol en catalán), naixito de Vic (Osona, Catalunya) o 21 d'aviento de 1918 y muerto en Uesca (Plana de Uesca, Aragón) o 6 de noviembre de 1995,[1] estió un mosén y destacato historiador medievalista catalán, especializato en a historia d'Aragón (mas que mas en a suya historia eclesiastica y en as oríchens d'o condau d'Aragón y d'o reino d'Aragón, encara que tamién en arias relativas a l'arte d'Aragón). Yera sobrín de Josep Gudiol i Cunill (1872-1931), conservador d'o Museu Episcopal de Vic dende 1898, feito que fácil que rematase por condicionar a suya carrera posterior. Tamién estió primo d'o historiador de l'arte catalán Josep Gudiol Ricart (1904-1985).

Anyadas de formación

editar

Fació a suya formación en o seminario d'a suya ciudat natal, encara que enampló estudios en Roma (en Teolochía y Paleografía), a on i estió cuantas anyadas.

Carrera profesional

editar

Carrera sacerdotal

editar

En primeras, Antonio Durán Gudiol treballó como mosén en bellas localidaz catalanas, como Castellterçol, Aiguafreda u Torelló, dica que en 1947 se convertió en archivero en l'archivo d'a Seu de Santa María de Uesca,[1] a on i fació a resta d'a suya carrera como mosén, no tornando mai a albandonar as tierras aragonesas. Mientres a suya labor sacerdotal, destacó por a suya oposición a lo rechimen franquista, amás de por o suyo nacionalismo catalán.[1]

Carrera cientifica

editar

En 1950, Durán Gudiol publicó o suyo primer articlo, La fábrica de la catedral de Huesca, en Argensola,[1] una revista d'a que mesmo plegaría a estar-ne o suyo director, encomenzando asinas a suya fecunda carrera cientifica como historiador, recebindo en primeras l'impulso de José María Lacarra.[1] Dende alavez, o suyo treballo estió siempre sobre temas relativos a Aragón, en primeras respective a la suya historia, fendo intresants aportacions a la Historia d'Aragón, mas que mas relativas a los primers tiempos d'a Edat Meya en Aragón. Sindembargo, tamién treballó sobre o rico romanico aragonés, incluyindo-ie as ilesias de Sarrablo, con as obras Arte altoaragonés de los siglos X y XI (1974) y Las iglesias mozárabes del Serrablo (1976) pero tamién a ilesia d'o monesterio de Sant Pero de Ciresa con El monasterio de San Pedro de Siresa (1989), a on estió esfensor d'a existencia en o lugar d'una primitva ilesia en estilo carolinchio anterior a l'actual edificio romanico.

Publicacions

editar

Articlos

editar

Libros

editar

Premios y honors

editar

Vinclos externos

editar

Referencias

editar