William Dennis Elcock

William Dennis Elcock
Información personal
Calendata de naixencia	11 d'aviento de 1910
Puesto de naixencia	Osgathorpe, Leicestershire, Anglaterra
Calendata de muerte	7 d'octubre de 1960
Puesto de muerte	Londres (Anglaterra, Reino Uniu)
Ocupación	Filologo y romanista

William Dennis Elcock (Osgathorpe, Leicestershire, Anglaterra, 11 d'aviento de 1910 - † Londres, Anglaterra, 7 d'octubre de 1960) (que soleba sinyar os suyos escritos como W. D. Elcock) estió un filologo romanista y profesor universitario britanico, especializau en o estudio d'as luengas latinas y romances de Francia y o Pireneu (encluítos qualques estudeos sobre l'aragonés). Exerció como cabeza d'o departamento de luenga francesa en a Westfield College de Londres y catedratico de filolochía romanica y literatura francesa medieval en a Universidat de Londres, dende 1947 dica a suya muerte. Partecipó en a Segunda Guerra Mundial en ran de tenient en l'exercito britanico.

Os suyos estudios sobre a literatura clasica francesa l'empuxoron a interesar-se por l'occitano y belaltra luenga vernaclas d'a republica francesa. Introdució en l'ambito academico d'a filolochía romanica en o Reino Uniu os conceptos de contimparación morfolochica y etimolochica, fendo evidents os puntos en común y as diferencias que existen entre as diferents parlas d'a parte d'a Romania que estudió. En ixe sentíu, fué un investigador intensivo en o campo d'a conservación y sonorización d'as consonants oclusivas xordas en o gascón y en l'aragonés, como tamién de belaltro fenomeno fonetico carateristico d'as romances d'arredol d'o Pireneu.

Obtenió a graduación en a Universidat de Manchester en 1932 y se licenció en Letras por a Universidat d'Edimburgo en 1934. En a segunda metat d'os anyos 30 fayó qualques viaches por o sud de Francia y o norte d'Espanya, interesando-se por dos luengas romances por as que heba ganau intrés en as anyadas que estió estudiant universitario: o gascón y l'aragonés. O suyo treballo d'investigación estió muit sistematico y exhaustivo si se compara con belaltro filologo d'o suyo tiempo, fendo recopilacions de formas homologas d'un mesmo termino en 15 u dica 25 localidatz diferents en cada baixant d'o Pirineu ta dimpués discutir-las y quitar conclusions sobre as diferencias, a sobén aduyando-se con a representación grafica en mapas d'os puestos a on que i heba recopilau cada termino ta poder acotar as rechions cheograficas en as que s'extendeba cada rasgo fonetico que heba quiesto estudiar.

Por os suyos treballos se sabe que Elcock conoixeba bien y heba leito as publicacions de Jean-Joseph Saroïhandy y que yera familiraizau con os treballos más recients d'o suyo contemporanio Gerhard Rohlfs, aprofeitando a suya propia estanza en bells lugars que estes dos autors heban vesitau en os suyos treballos de campo ta aprefundir y perfeccionar os mostreyos que fayoron con nuevos qüestionarios y entrevistas con informants que o francés y l'alemán ya i heban conoixíu. En Nerín (val de Vio, Sobrarbe) entrevista a la nuera d'un informant de Saroïhandy, casada en a casa d'o maríu pus l'amo viello ya i faltaba, y se sorprende con que mientres que en as notas de Saroïhandy se muestra un aragonés muit puro, o solo paso d'una cheneración (20 anyos alto u baixo) entre a estanza d'o francés y la d'éll en a mesma casa ya i ye deixau paso a una parla mayoritariament castellana, estando as expresions de l'amo viello que o propio filologo britanico les amuestra refusadas «por bastas» en boca d'a suya nuera.

En l'Alto Aragón, Elcock critica qualques conclusions de Rohlfs sobre a etimolochía de bellas parolas, que l'alemán atribuiba a lo basco (Baskische Reliktwörter im Pyrenäengebiet, 1927) pero que Elcock planteya que podesen estar de radices más diversas, como celticas u mesmo dica latinas encriptadas por una fonetica de fuerte substrato basco, como ye la que en cheneral constata que ye prencipal en os suyos estudeos tanto en o gascón como en l'aragonés. En iste sentíu, Elcock rompe con a clasica pretensión de muitos filologos que os toponimos aragoneses y gascons d'explicación deficil son quasi totz dimanaus d'o basco, y introduz una nueva visión sobre l'asunto en sucherindo más que probables etimolochías indo-europeas (latinas, celticas, etc) ta muitos macro y microtoponimos d'o norte d'a rechión (Vachimanya < Vallis Magna; ...), amprando ta postular-lo criterios bien simples que en os tiempos d'él encara no yeran si que material d'hipotesis pero que en l'atualidat se tienen por confirmaus (p. ex. A tendencia a tornar -ch- as -ll- d'o latín en dialectos constitutivos como lo tensino; caso d'o toponimo «Vachimanya»). A toponimia de l'Alto Aragón estió l'obchecto de dos d'as suyas obras tardanas: «Toponimia menor del Alto Aragón» (1949) y «Placenames in the valley of Tena (Aragon)» (1953).

En 1938 expublicó en París «De quelques affinités phonétiques entre l'aragonais et le béarnais» (Sobre aqualques finidatz foneticas entre l'aragonés y o bearnés), libro en o que analiza exhaustivament os fenomenos foneticos que heba decumentaus a un y a l'altro costau d'o Pireneu con qüestionarios y treballos de campo en os anyos previos a l'esclatido d'a Guerra Civil, trazando muitas relazions de fenomenos que no se troban si que en estas dos luengas de tot lo que ye a Romania y que son singularment compartius d'entre la un y l'altro idioma. A editorial aragonesa Xordica publicó a traducción de María Esther Castrejón a l'espanyol d'ixe libro, en 2005.

Tamién son traducius, en iste caso enta l'aragonés, tres articlos sobre ista luenga, y publicatos en a revista Luenga e fablas: «Un grupo semantico en o romanze alpino» (1998) y «O enigma d'o fardacho en aragonés» (2007), as dos por Francho Nagore y «O prefixo re- en a toponimia pirinenca» (2006), por Óscar Latas.

Obras

1. (fr) «De quelques affinités phonétiques entre l'aragonais et le béarnais» (1938)
2. (en) «The enigma of the Lizard in aragonese dialect» (1940) [Traducción en aragonés: Luenga & fablas, 11 (2007), pp. 137–147]
3. (es) «Toponimia menor en el Alto Aragón» (1949)
4. (en) «The evolution of -LL- in the aragonese dialect» (1953) [Traducción en castellano: AFA, XII-XIII (1961-62), pp. 299–320]
5. (en) «Placenames in the valley of Tena (Aragon)» (1953)
6. (fr) «Le préfixe re- dans la toponymie pyrénéene» (1954) [Traducción en aragonés: Luenga & fablas, 10 (2006), pp. 83–85]
7. (en) «The Romance Languages» (1960)

Se veiga tamién

• Jean-Joseph Saroïhandy.
• Alwin Kuhn.
• Gerhard Rohlfs.

Vinclos externos

• (es) W.D. Elcock en a GEA.