Pasau perfecto simple d'indicativo
O pasau perfecto simple d'indicativo indica accions que s'han rematau en o pasau y que no son necesariament relacionadas con o estau de feitos d'a situación present.
En a evolución d'as luengas neolatinas ha entrau en competencia con o pasau perfecto composau y esta baralla s'ha resuelto de diferents trazas. En galaico-portugués y astur-leyonés ye a forma simple ha que ha desplazau a la forma composada. En francés y rumán ye a forma composada a que ha desplazau a la forma simple, de fueras d'o dialecto daco-rumán d'Oltenia.
L'aragonés y catalán presentan una clara deseparación d'os dos tiempos verbals, a l'igual que o castellán orichinal y normativo, manimenos en castellán septentrional y de muitas zonas d'America cada vegada ye més estendillada a sustitución d'a forma composada por a simple, a causa d'a influencia d'o gallego.
Pasau perfecto simple d'indicativo en aragonésEditar
A forma que se considera més cheneral en l'Alto Aragón ye:
Presona | 1ª Conchugación | 2ª Conchugación | 3ª Conchugación |
1ª Sing. | Aduyé | Debié | Partié |
2ª Sing. | Aduyés | Debiés | Partiés |
3ª Sing. | Aduyó | Debió | Partió |
1ª Plur. | Aduyemos | Debiemos | Partiemos |
2ª Plur. | Aduyetz | Debietz | Partietz |
3ª Plur. | Aduyoron/Aduyón | Debioron/Debión | Partioron/Partión |
O pasau perfecto simple presenta variants dialectals d'intrés. En aragonés oriental se fa servir o pasau perfecto perifrastico de tipo galo-romanz que se fa con o infinitivo d'o verbo seguindo a lo present d'o verbo ir como auxiliar (pero con im e itz sustituitos por vam y vatz).
Pasau perfecto simple en o francésEditar
O pasau perfecto simple en francés (passé simple) expresa una acción acabada en o pasau. No se fa servir en o rechistro coloquial actual, restrinchindo-se o suyo emplego a la tercera persona en contextos literarios y historicos.[1]
ReferenciasEditar
- ↑ (fr) Jacky Girardet, Jacques Pécheur: Écho, Méthode de Français - B1.1 2º édition, Clé International, 2014, p 29.