Verde
(Reendrezau dende Verda)
![]() |
Iste articlo ye escrito con as normas graficas EFA. Si quiers, puez aduyar cambiando a la grafía oficial de Biquipedia y sacando dimpués ista plantilla. |
Verde | ||
---|---|---|
Cordenadas de color | ||
HTML | #008001 | |
RGB | (r, g, b) | (0, 128, 1) |
CMYK | (c, m, y, k) | (100, 0, 99, 50) |
HSV | (h, s, v) | (120°, 100%, 50%) |
O verde ye una color con una lonchitut d'onda d'uns 550 nm. O suyo complementario ye o royo.
EtimolochíaEditar
L'orichen etimolochico de verde ye o latín VIRIDIS,[1] a traviés de l'acusativo VIRIDEM.
- VIRIDE > verede > verde.
En aragonés l'adchectivo de color verde no gosa tener una forma diferent pa o chenero gramatical feminín,[2][3][4] manimenos una forma analochica verda existió en romance navarro y se podió documentar encara en a Val d'Aragüés a mitat d'o sieglo XX.[5]
O verde en a sociedatEditar
- Os ecolochistas gosan emplegar o verde por estar una color freqüent en a naturaleza. Greenpeace, un grupo ecolochista, lo usa por a suya asociación con a vida. Os partitos politicos ecolochistas se dicen "partitos verdes".
- O verde ye a color tradicional d'o Islam.
- O verde simboliza a preferencia de paso en os semaforos.
- A invidia, un d'os siet pecatos capitals, gosa relacionar-se con o verde.
- En a Edat Meya s'asociaba a o diaple (agora a suya color ye o royo).
- Ye a color de l'asperanza (y por tanto de l'idioma esperanto).
- En a placha, a bandera verde significa: banyo libre.
ReferenciasEditar
- ↑ (es) Francho Nagore Laín: Vocabulario de la Crónica de San Juan de la Peña (versión aragonesa, s. XIV), Universidat de Zaragoza, 2021, ISBN 978-84-1340-315-1, p.458
- ↑ (es) BLAS GABARDA, Fernando y ROMANOS HERNANDO, Fernando, Diccionario Aragonés: Chistabín-Castellano; Gara d'Edizions. Zaragoza, 2008. p 111.ISBN 978-84-8094-061-0
- ↑ (es) José Antonio Saura Rami:: Elementos de fonética y morfosintaxis benasquesas. Gara d'Edizions, Institución Fernando el Católico, 2003 p 134.
- ↑ (es) Mascaray Sin, Bienvenido: Vocabulario del habla de Campo (Ribagorza, Huesca). Xordica Editorial, 2014. p 363.
- ↑ (es) Pascual González Guzmán: El habla viva del Valle de Aragüés. Monografías del instituto de estudios pirenaicos. Zaragoza, 1953, p 76.