Lei de Grimm

Translate icon.svg Iste articlo ye escrito con as normas graficas EFA. Si quiers, puez aduyar cambiando a la grafía oficial de Biquipedia y sacando dimpués ista plantilla.

En fonetica historica se da o nombre de Lei de Grimm a una tendencia fonetica descubierta en 1822 por Jacob Grimm que dá cuenta d'as principals correspondencias entre as luengas chermanicas por una mutación escayeixita en o periodo prehistorico d'o chermanico:

As consonants aspiratas d'o indoeuropeu, [bh, dh, gh], se tornoron no aspiratas, [b,d,g]; as sonoras, [b. d. g], se tornoron xordas, [p, t, k]; as xordas se facioron aspiratas, [f, θ, h].

Ista lei no explicaba bellas excepcions y fue completata dimpués por a lei de Verner, que para cuenta en a posición de l'acento.

Amás d'os resultatos d'a propia lei, a Lei de Grimm estió muito important porque ubrió un camín d'investigación y chustificó o prencipio de regularidat d'as leis foneticas, a partir d'as qualas se desembolicoron a fonetica historica y comparata.

Se veiga tamiénEditar