Diferencia entre revisiones de «Cronicas d'os Chueces de Teruel»

O luengache ye muito [[castellanización|castellanizato]] y emplegaba una [[sintaxi de l'aragonés|sintaxi]] culta con muitos verbos en [[voz pasiva en l'aragonés|voz pasiva]] y oracions de [[relativo]] calcatas de modelos latins (sintaxi común con lo castellán culto d'a epoca, que n'ixo tampoco reflexaba a parla popular). Manimenos ye una fuent més pa conoixer como yera l'aragonés que se charraba en Teruel ([[aragonés d'as comunidatz aragonesas]]) y pa conoxer a [[toponimia aragonesa|toponimia]], l'[[antroponimia aragonesa|antroponimia]] y [[cultismos en l'aragonés|cultismos]] antigos en aragonés. Este zaguer feito ha estato subestimato por os historiadors d'o [[sieglo XX]], que han trasmeso l'antroponimia y toponimia en lurs obras no como ye en o manuscrito orichinal, sino como a ellos lis suena més familiar (asinas por eixemplo l'apellito ''Marciella'' lo trascriben ''Marcilla'').

 

*[http://www.dpz.es/ifc2/libros/revistas/zurita/zurita_n2/01floriano.pdf Una d'as versions d'as cronicas]