Monesterio de Sant Per o Viello

(Reendrezau dende Sant Per o Viello)

O monesterio de Sant Per o Viello ye un monesterio romanico d'o sieglo XII situato en o casco antigo d'a ciudat de Uesca (Aragón). Considerato Molimento Nacional dende 1886, a suya arquitectura y escultura lo converten en un d'os conchuntos historicos mas importants d'o romanico aragonés.

Sant Per o Viello
Situación cheografica
Estau
País
'
Situación Uesca, Aragón
Adreza
Coordenatas 42°08′17.22″N 0°24′25.99″U
Archidiocesi
Diocesi Uesca
Arcipestrau Uesca
Información cheneral
Advocación Sant Per
Culto
Orden Exclaustrato
Rector
Vicario parroquial
2.º Vicario parroquial
Mosen
Propietario
Administrador
Director
Coste {{{coste}}}
Vesitable
Altaria
Pisos
Amplaria
Largaria
Superficie
Diametro
Aforo
Altaria s.r.m.
Atras
Alcance
Iluminación
Potencia
Arquitectura
Tipo Monesterio
Estilo Romanico
Función
Catalogación Bien d'intrés cultural
Materials
Construcción
Construcción Sieglo XII
Fundador
Inicio
Fin
Inauguración
Destrucción
Arquitecto
Incheniero estructural
Incheniero de servicios
Incheniero civil
Atros
Premios
Pachina web
Localización
Sant Per o Viello ubicada en Aragón
Sant Per o Viello
Sant Per o Viello
Sant Per o Viello en Aragón

Lo que estió a suya Sala Capitular fa a función de panteyón reyal, con os sepulcres de dos reis d'Aragón: Alifonso I o Batallero y o suyo chermano y succesor, Remiro II o Monche.

Historia editar

Encara que restas arqueolochicas trobatas en iste puesto revelan que astí habió bel tipo de templo u necropoli romana, bi ha que asperar dica zaguerías de l'Alta Edat Meya dica trobar o bayo historico d'o edificio.

En conquerir a ciudat de Uesca en 1096, os cristianos d'o Reino d'Aragón troboron, en o puesto a on que hue ye o monesterio, un templo cristiano visigodo adedicato a Sant Per y que heba estato emplegato mientres o dominio arabe por os mozarabes d'a ciudat (alavez dita Wasqa). A o templo le deciban "o viello" istos cristianos que heban plegato con a reconquiesta, nombre que encara s'alza en os nuestros dias.

O templo fue donato a la orden d'os beneditins, que quisioron esviellar-lo y convertir-lo en un monesterio mas d'alcuerdo a os cánons esteticos d'a epoca, ye decir, lo que se diz actualment estilo romanico. O comencipio d'a suya construcción se sitúa en l'anyo 1117, mientres o reinato d'Alifonso I o Batallero y poco antis d'a conquiesta d'a ciudat de Zaragoza (1118).

Se puet considerar que en zaguerías d'o sieglo XII l'edificio yera rematato de tot, encara que dimpués le anyadiroron atros elementos (pinturas, esculturas, retablos, etc.), como ye habitual en iste tipo de construccions.

L'edificio editar

 
Claustro d'o monesterio.

L'edificio tien dos partis prencipals: a ilesia y o claustro.

A ilesia ye formata por tres naus y os suyos respectives absides. O retablo mayor ye de fusta policromata feito por Chuan d'Alí (artista navarro) en primerías d'o sieglo XVII. As capiellas que rodian a iglesia amostran intresants obras d'arte de diferents periodos:

O suyo claustro rectangular ye formato por arcos de meyo punto y columnas dobles con elaboratos chapitels (38 en total, 18 orichinals y a resta reproduccions d'o sieglo XIX) que representan a vida de Chesús de Nazaret, asinas como atras escenas de caracter alegorico y historico. Iste claustro tien en a suya parti este cuantas capiellas en desigual estato de conservación:

  • Capiella de Santa Ana y Sant Chusé (sieglo XIII); en a actualidat se troba zarrata.
  • Capiella de Sant Benedet (sieglo XIII).
  • Capiella de Sant Bertolomeu u Panteyón Reyal. Ista estió a sala capitular d'o monasterio. Astí se troban as restas d'os reis d'Aragón:

As antigas cambras d'os monches (situatas en a zona ueste d'o claustro) s'adedican hue a acubilar diferents piezas de gran valor artistico y historico d'o monesterio (piezas d'orfebrería, chicotas estatuas, etc.).

Mencions en textos medievals editar

Amanix en os documentos lingüisticos de l'Alto Aragón que Tomás Navarro estudió:

vino don Per Bonanat el jouen ad aquel parral que es termino de Osca, que diçen la Closa de la font de Cuadryllos, el cual dito parral dito Don Per Bonanat tenia la ecclesia de Sant Per el Viello de Osca, & presencia de buenos omnes dito don Per Bonanat priso...

En l'anyo 1452 un tal Ferrera Gil dixaba escrito en o suyo testamento:

cinquo sueldos pora hun cirio pora la capiella de Sant Benedet de la yglesia de San Pedro el Viello d'Uesca.[1]

En atros textos sobre propiedaz y heredaz podemos leyer tamién San Per el Viello, por eixemplo en un texto d'o 13 de febrero de 1311 escrito en Uesca y en o que confirmaban a posesión d'un vinyero a lo monesterio de Santa Clara de Uesca:[2]

Hotro campo que afruenta con campo de San Per el Viello et con la paul del dicto Pompien.
Et un campo de regatiel que afruenta con campo de San Per el Viello de Huesca et con la zequia vecinal.

Se veiga tamién editar

Vinclos externos editar

Referencias editar

  1. Federico Balaguer Nuevos datos sobre las capillas del claustro de San Pedro el Viejo. [1]
  2. Agustín Ubieto Arteta Documentos: Monasterio de Santa Clara, de Huesca Estudios de Edad Media de la Corona de Aragón. Vol 8. Consejo Superior de Investigaciones Científicas, Escuela de Estudios Medievales, 1967