Annelies Marie Frank, conoixida en aragones como que Ana Frank (Fráncfurt d'0 Meno, 12 de chunyo de 1929 - Bergen-Belsen, c. febrero u marzo de 1945)[1][2][3] estió una nina alemana con ascendencia chudía, mundialment conoixida gracias a o Diario d'Ana Frank, a edición d'o suyo diario intimo, an deixó constancia d'os cuasi dos anyos y meyo que pasó amagando-se, con a suya familia y cuatro personas mas, d'os nazis en Ámsterdam (Países Baixos) entre a Segunda Guerra Mundial. A suya familia estió capturada y levada a distintos campos de concentración alemans.

Iste articlo u sección ha menester d'un wikificato con un formato adecuato a lo manual d'estilo de Biquipedia.
Por favor, edita-lo ta cumplir con ellas. No borres iste aviso dica que no l'haigas feito. Colabora wikificando!
Anne Frank
Anne Frank en 1940.
Anne Frank en 1940.
Información personal
Naixida o: 29 de chunio de 1929
Naixida de: Frankfurt d'o Main (Alemanya)
Muerta o: Febrero-Marzo 1945
Muerta en: Bergen-Belsen (Tercer Reich)
Ocupación: Escritora

O solo sobreviviente d'os ueito amagaus estió Otto Frank, su pai. Ana estió ninviada a o campo de concentración nazi d'Auschwitz o 2 de setiembre de 1944 y, mas tarde, a o campo de concentración de Bergen-Belsen, an murió de tifus arredol de mediados de febrero de 1945, uns dos meses antes que estase liberau.[4] En 1947, tasament dos anyos dimpués de rematada a guerra, Otto publicó o diario baixo o titol A casa de dezaga (en neerlandés, Het Achterhuis).

Biografía editar

Annelies Marie Frank naixió en Fráncfurt d'o Meno (Hesse, Alemanya), y estió a segunda filla d'Otto Heinrich Frank (12 de mayo de 1889-19 d'agosto de 1980) y a suya muller, Edith Hollander (16 de chinero de 1900-6 de chinero de 1945), una familia de chodigos alemans, que su pai, Otto, heba participau como Tenient de l'Exercito Alemán en a Primera Guerra Mundial. Teneba una chirmana mayor, Margot (16 de febrero de 1926-9 de marzo de 1945). De conchunta con a suya familia, habió de mudar-se a la ciudat d'Ámsterdam , fuyindo d'os nazis. Allí os suyos pais le regaloron un diario en complir os trece anyos. Muit poco dimpués, a suya familia habió d'amagar-se en un amagatón, l'Achterhuis u "Anexo secreto", como que lo clamó en o suyo diario, situau en un viello edificio en o Prinsengracht, una canal en o costau occidental d'Ámsterdam, y que a suya puerta yera amagada dimpués d'un aparador. Allí vivioron entre a ocupación alemana, dende o 9 de chulio de 1942 dica o 4 d'agosto de 1944.

En o esconderite i heba ueito personas: su pais, Otto y Edith Frank; ella y a suya chirmana mayor Margot; Friz Pfeffer, un dentista chodigo (a o que Ana dio o nombre d'Albert Dussel en o suyo Diario), y a familia van Pels (identificada como que van Daan en o Diario), formada por Hermann y Auguste van Pels y o fillo de toz dos, Peter. Entre aquels anyos, Ana escribió o suyo Diario, en o cual describiba o suyo espanto a vivir amagada entre anyos, os suyos naixients sentimientos por Peter, os conflictos con os suyos pais, y a suya vocación d'escritora. Pocos meses antes d'estar descubiertos, empecipió a rescribir o suyo Diario con a ideya de publicar-lo dimpués d'a guerra.

Ana, a suya familia y acompanyants estioron arrestados por a Grüne Polizei o 4 d'agosto de 1944 y un mes dimpués, o 2 de setiembre, toda a familia estió tresladada en tren de Westerbork (campo de concentración en o nord-este d'os Países Baixos) ent'o Campo de concentración d'Auschwitz, viache que les levó tres días. Entremistanto, Miep Gies y Bep Voskuijl, dos d'as personas que los protechioron mientres estioron amagaus, troboron y alzoron o Diario y atros papers d'Ana.

Dende o suyo captura, se creyió que a familia estió delatada por un colaborador d'a Gestapo; manimenos, i hai investigacions que afirman que o escubrimiento d'os ocupantes se levó a cabo de traza casual, ya que os achents d'a SS yeran investigando delitos d'emplego ilegal en l'edificio, y que a persecución de chodigos no yera o suyo obchectivo.[5]

Ana, Margot y Edith Frank, a familia van Pels y Fritz Pfeffer no sobrevivioron a os campos de concentración nazis (encara que Peter van Pelsmurió entre las marchas entre campos de concentración). Margot y Ana pasoron un mes en Auschwitz II-Birkenau y dimpués estioron ninviadas a Bergen-Belsen, an murioron de tifus en marzo de 1945, poco antes d'a liberación. Solament Otto aconsiguió salir de l'Holocausto con vida[4].​ Miep le dio o diario, que editaría con a finalidat de publicar-lo con o titol Diario d'Ana Frank, que ha estau ya impreso en 70 idiomas.

O Memorial en honor a Ana y Margot Frank ye ubicau en o puesto an yera a fuesa comuna correspondient a la barraca an murioron en o campo de concentración de Bergen-Belsen.

Periodo resinyau en o diario editar

Antes d'amagar-se editar

En complir trece anyos, o 12 de chunyo de 1942, Ana recibió un chicot cuaderno o cual heba sinyalau a o suyo pai en una vitrina uns días dinantes. Si bien se tracta d'un libro d'autografos , empastado en tela a cuadros royo y negro, con una chicota zarralla en o frent, Ana ya heba decidiu que lo utilizaría como diario. Empecipió a escribir en él cuasi immediatament, describindo-se a él mesma y a la suya familia, asinas como a suya vida diaria en casa y en o colechio. A falta d'una «amiga de l'alma», seguntes Ana, le escribiba a o suyo diario como si estase endrezando-se a una amiga. Clamaba Kitty a o suyo diario y usaba «Quiesta Kitty» como formula introductoria en alusión directa a Kathe Zgyedie, una companyera d'estudios a qui clamaban afectuosament Kitty. Escribió en forma de cartas sobre os suyos resultaus en clase, os suyos amigos, mocez con os cuals simpatizaba y os puestos que preferiba visitar en o suyo vecindario. Si bien istos primers escritos en o suyo diario amuestran que a suya vida yera en muitas formas a vida tipica d'una escolar, tamién resinya os cambeos que se van implantando dende a ocupación alemana. Cualques referencias pareixen casuals y sin gran énfasis; manimenos, en cualques partes describe con mayor detalle a opresión que cada día va en augmento. Escribió sobre as estrelas que toz os chodigos yeran obligaus a portiar en publico, y tamién enumeró cualques d'as restriccions y persecucions imposadas en a vida cutiana d'a población chudía d'Ámsterdam.

O 5 de chulio de 1942, Margot Frank recibió un aviso ordenando-le presentar-se pa la suya deportación a un campo de treballo. Ana fuo alavez informada d'un plan que Otto heba preparau con os suyos emplegaus de mayor confianza, y que ya conoixeban Edith y Margot dende feba pocos días. A familia s'amagaría en cuartos camuflaus en as instalacions d'a interpresa en Prinsengracht, una carrera a o canto d'un d'as canals d'Ámsterdam.

Vida en l'achterhuis u «anexo» editar

O 9 de chulio de 1942, a familia se mudó a o esconderite preparau y o suyo antigo apartamento estió deixau en desorden pa fer pensar que heba estau abandonau de traza subita. Otto Frank deixó una nota d'a cual se podeba deducir que heban aconseguiu escapar enta Suiza . Como que os chodigos no podeban utilizar los transportes publicos habioron de caminar cuantos kilometros dende a suya casa dica o cubillar, portiando cadagún todas as vestimentas que podioron, dau que no podeban correr o risgo d'estar vistos con equipajes. L'achterhuis (en neerlandés fuyiz significa 'casa' y achter, 'dezaga' u 'dezaga'), yera un espacio de tres pisos en a parte posterior de l'edificio con acceso a un patio dezaga d'as usinas d'Opekta. En o primer livel i heba dos chicotas cambras, con un fico en augua adchunto sobre o cual se trobaba una gran cambra, con unatra mas chicota adosada. Dende ixa cambra mas chicota se puyaba enta l'ático . A puerta de l'achterhuis quedó disimulada dimpués d'un aparador pa que no le la podese veyer. Ana se referiría mas tarde a iste espacio como l'anexo secreto. L'edificio prencipal, situau a una mazana de Westerkerk, yera un edificio banal, tipico d'os vicos d'o ueste d'Ámsterdam.

Víctor Kugler (en edicions antigas nombrau como que Kraler), Johannes Kleiman (Koophuis), Miep Giesy Elisabeth ''Bep'' Voskuijl yeran os solos emplegaus que sabeban d'o esconderite y, de conchunta con Jan, o esposo de Gies y Johannes Hendrik Voskuijl, pai de Bep Voskuijl, yeran qui aduyaban a os Frank a sobrevivir entre o suyo confinamiento. Éls yeran o solo contacto entre l'exterior y os ocupantes d'a casa, y los manteneban informaus d'as noticias de guerra y d'os eventos politicos. Yeran tamién os furnidors de tot lo necesario pa la seguranza y supervivencia d'a familia; o fornimiento de minchada resultaba cada vegada mas dificil a medida que o tiempo transcorreba. Ana escribió sobre a dedicación y sobre os esfuerzos pa devantar-les l'ánimo entre os momentos mas periglosos. Toz yeran conscients que dar cubillar a chodigos se penaba en aquel momento con a muerte .

A zaguers de chulio, se les unió a familia Van Pels (Van Daan): Hermann, Auguste, y Peter de 16 anyos, y mas tarde, en noviembre, plegó Friz Pfeffer (Albert Dussel), dentista y amigo d'a familia. Ana escribió sobre lo bueno que yera tener atras personas con qui charrar, pero as tensions rapidament se presentoron en iste grupo de personas que heban de convivir confinaus en iste esconderite. Dimpués de compartir a suya cambra con Pfeffer, Ana remató por considerar-lo insoportable, y se pelió con Auguste van Pels, a qui consideraba difuera d'os suyos cabals. A suya relación con a suya mai se fació dificil tamién y Ana escribió que sentiba tener poco en comuna con ella por estar a suya mai masiau abstraita. Cualques vegadas discutió con Margot, y escribió sobre un lazo inasperau que s'heba desembolicau entre ellas, encara que a qui se sentiba mas cercana yera a su pai. Tiempo mas tarde, tamién prencipió a apreciar a gentileza de Peter van Pels, y dica plegoron a tener sentimientos romanticos.

Ana pasaba a mayor parte d'o suyo tiempo leyendo y estudiando, a o mesmo tiempo que continaba escribindo en o suyo diario. Amás de narrar os eventos transcorrius, Ana escribiba sobre os suyos sentimientos, creyencias y ambicions, temas d'os cuals no charraba con os de demás. En sentir-se mas segura sobre a suya forma d'escribir, a o mesmo tiempo que creixeba y maduraba, escribiba sobre temas mas abstractos, como que as suyas creyencias en Dios, u sobre cómo definiba ella a naturaleza humana. Escribió regularment dica a suya anotación final, l'1 d'agosto de 1944.

Arresto y muerte editar

O maitín d'o 4 d'agosto de 1944 a Grüne Polizei (u Gestapo) asaltó l'achterhuis . Orichinalment se creyió que un informador d'a Gestapo dio aviso sobre o esconderite, pero investigacions recients mencionan que ye posible que o descubirimiento s'haiga dau de traza casual.[5]​ Conduciu por o sargento d'o Cuerpo de Protección (SS) Karl Silberbauer d'a Sección IVB4 d'o Servicio de Seguranza (SD), o grupo contaba con a lo menos tres miembros d'a Policía de Seguranza. Os inquilinos estioron introducius en cambions y tresladaus pa sozmeter-los a interrogatorio. Victor Kugler y Johannes Kleiman estioron engarcholaus, pero a Miep Gies y Bep Voskuijl les permitioron marchar-se. Mas tarde tornarían a l'achterhuis , an troboron as anotacions d'Ana desparramadas por o goso. Las replegoron, asinas como cuantos álbumes de fotos d'a familia, y Gies se proposó tornar a Ana cuan a guerra hese rematau.

Levoron a os miembros d'a casa a un campo en Westerbork. Estando aparentment un campo de tránsito por o cual dica ixe momento heban pasau mas de 100 000 chodigos, o 2 de setiembre o grupo estió deportau, en o cual sería o suyo zaguer treslado, dende Westerbork dica o campo de concentración d'Auschwitz. Dimpués de tres días de viache plegoron a o suyo destín, y os hombres y mullers estioron deseparaus seguntes o suyo sexo, pa no tornar-se a veyer mas. D'os 1019 recientment plegaus, 549 –incluindo ninos menors de 15 anyos– estioron seleccionaus y ninviaus dreitament a las cameras de gas, en as cuals estioron asasinaus. Ana i heba cumpliu 15 anyos tres meses dinantes y se libró, y encara que toz os de l'achterhuis sobrevivioron a la selección, Ana creyió que su pai heba estau asasinau.

De conchunta con as atras mullers no seleccionadas pa la muerte immediata, Ana estió obligada a remanir espullada pa desinfectar-la, le raparon a cabeza y le tatuaron un numero d'identificación en o brazo. Entre o día emplegaban a las mullers en realizar treballos forzaus y por a nueit las amuntonaban en barracones frigorificos. As malotías se propagaban velozment y en poco tiempo Ana remató con a piel cubierta de costras.

O 28 d'octubre prencipió a selección pa reubicar a las mullers en Bergen-Belsen. Mas de 8000 mullers, Ana Frank, Margot Frank y Auguste van Pels incluidas, estioron tresladadas, pero Edith Frank se quedó dezaga. Se devantoron botigas pa acullir l'afluencia de prisioneros, entre éls Ana y Margot. Con l'augmento d'a población, s'incrementó rapidament a taxa de mortalidat a causa de malotías. Ana podió chuntar-se por un breu periodo con dos amigas, Hanneli Goslar (clamada «Lies» en o diario) y Nanette Blitz, qui sobrevivioron a la guerra. Contoron cómo Ana, espullada salvo por un troz de manta, les explicó que, infestada de piojos, se i heba despojado d'as suyas ropas. La describioron como calva, demacrada y tremolosa, pero manimenos a suya malotía les dició que yera mas preocupada por Margot, que o suyo estau pareixeba mas grieu. Goslar y Blitz no plegoron a veyer a Margot, que remanió en o suyo litera, masiau feble. Igualment, Ana les dició que yeran solas, y que os suyos pais heban muerto.

En febrero de 1945, una epidemia de tifus se propagó por tot o campo; s'estima que remató con a vida de 17 000 prisioneros. Os testigos contoron mas tarde que Margot, debilitada como yera, cayió d'a suya litera y murió como consecuencia d'o truco, y que pocos días dimpués Ana tamién murió, arredol de mediados de febrero. Uns dos meses dimpués o campo sería liberau por tropas britanicas, o 15 d'abril de 1945.

Dimpués d'a guerra, d'os aproximadament 110 000 chodigos que estioron deportaus dende os Países Baixos entre a ocupación nazi, solament 5000 sobrevivioron. D'os ueito inquilinos de l'achterhuis , solament o pai d'Ana sobrevivió. Herman van Pels estió gaseado chusto dimpués d'a plegada d'o grupo a Auschwitz-Birkenau, o 6 de setiembre de 1944. A suya esposa Auguste murió entre o 9 d'abril y o 8 de mayo de 1945, en Alemanya u en Checoslovaquia. O suyo fillo Peter murió o 5 de mayo de 1945 en o campo de concentración de Mauthausen, en Austria, dimpués d'estar tresladau caminando dende Auschwitz.

O Dr. Friedrich Pfeffer ( U Sr. Dussel) murió o 20 d'aviento de 1944 en o campo de concentración de Neuengamme. A mai d'Ana, Edith Hollander, murió o 6 de chinero de 1945, en Birkenau. Johannes Kleiman y Victor Kugler, socios comercials d'Otto Frank que aduyoron a os anteriors entre que remanioron amagaus, fuoron arrestados por aduyar a la familia Frank. Toz dos fuoron sentenciados a realizar un Arbeitseinsatz (servicio de treballo) en Alemanya, y sobrevivioron a la guerra.

O diario d'Ana Frank editar

Publicación d'0 diario editar

Otto Frank sobrevivió y tornó a Ámsterdam. Estió informau d'o feneiximiento d'a suya esposa y d'o treslado d'as suyas fillas a Bergen-Belsen, quedando con a esperanza que aconseguisen sobrevivir. En chulio de 1945, a Cruz Roya confirmó as muertes d'Ana y Margot, y fuo solament alavez cuan Miep Gies le dio o Diario. Dimpués de leyer-lo, Otto comentó no haber-se dau cuenta de cómo Ana heba manteniu un rechistro tan exacto y bien escrito d'o suyo estadía chuntos. Tractando de complir postumament o deseyo d'Ana expresau en o Diario de convertir-se en escritora, decidió intentar publicar-lo. En preguntar muitos anyos dimpués sobre a suya primera reacción, respondió sencillament: «Nunca sabié que a mía chicota Ana yera tan profunda».

O Diario d'Ana s'encieta como una expresión privada d'os suyos pensamientos intimos, expresando a intención de nunca permitir que atros lo leyesen. Describe cándidamente a suya vida, a suya familia y companyers y a suya situación, mientres empecipia a reconoixer a suya ambición d'escribir novelas y publicar-las. En o verano de 1944, escuitó una transmisión de rayo de Gerrit Bolkestein —miembro d'o gubierno neerlandés en l'exilio— que deciba que en rematar a guerra creyaría un rechistro publico d'a opresión sufierta por a población d'o suyo país baixo a ocupación alemana. Mencionó a publicación de cartas y diarios, de traza que Ana decidió que contribuiría con o suyo Diario. Prencipió a correchir a suya escritura, a eliminar seccions y a rescribir atras, en vistas a una posible publicación. A o suyo cuaderno orichinal, anexó cuantos cuadernos adicionals y fuellas sueltas. Creyó pseudonimos pa os miembros d'o grupo y os suyos benefactors. A familia van Pels se convirtió en Hermann, Petronella y Peter van Daan; Fritz Pfeffer pasó a clamar-se Albert Dussel. Otto Frank utilizó a versión orichinal d'o Diario, conoixida como «versión A2», y a versión correchida, conoixida como «versión B», pa producir a primera versión pa estar publicada. Retiró beluns pasajes, sobre tot aquels en os cuals se referiba a la suya esposa en termins poco halagadores, asinas como seccions en as cuals charraba de detalles intimos respective a o suyo floreciente sexualidat. Restauró as verdaderas identidaz d'a suya familia, pero retenió os pseudonimos d'as atras personas.

Frank levó o diario a la historiadora Anne Romein, qui intentó publicar-lo, sin exito. Dimpués le lo pasó a o suyo esposo Jan Romein, qui escribió un articlo sobre o libro con o titol de «Kinderstem» («A voz d'una nina») en o periodico Het Parool o 3 d'abril de 1946. Escribió que o diario «pausadament expresau en a voz d'una nina, amuestra toz os odios d'o fascismo, millor que todas as evidencias d'os chudicios de Núremberg chuntas».[6]​ O suyo articlo atrayió o ficacio d'os editores y o Diario estió publicau en os Países Baixos en 1947 por l'editor Contact, d'Ámsterdam, baixo o titol Het Achterhuis (A casa de dezaga). Estió reimpreso en 1950. En abril de 1955 amaneixió a primera traducción d'o diario en espanyol baixo o titol As cambras de dezaga (traducción de Mª Isabel Iglesias, editorial Garbo, Barcelona).

Albert Hackett escribió una pieza de teatro basada en o Diario, enguerada en Nueva York en 1955, que recibió o Premio Pulitzer de Teatro. A pieza estió levada a o cine en 1959 con o titol O diario d'Ana Frank. Estió protagonizada por l'actriz Millie Perkins, y Shelley Winters, que caracterizó a la sinyora Van Pels, aconsiguió l'Óscar a Millor Actriz Secundaria, que entregó a la Casa d'Ana Frank. A cinta obtenió una buena acullida y se fació acreedora d'atros dos Óscar. Manimenos, no se convirtió en un gran exito de taquilla, encara que dispertó tal ficacio que augmentó l'intrés mundial por o libro. O Diario estió creixendo en popularidat con o pasar d'os anyos, y hue ye lectura obligatoria en bachillerato de cuantos países y en cuantos estaus d'os Estaus Unius. En febrero de 2008 s'engueró[7] en Madrit o musical O Diario d'Ana Frank - Un Canto a la Vida. Ye a primera vegada que a Fundación Ana Frank rebla os dreitos a una interpresa pa representar un musical sobre Ana Frank y a suya obra en toz.

En 1986, se publicó una edición critica d'o Diario.[8]​ Ista edición compara seccions orichinals con seccions modificadas por o pai, y incluye una discusión relativa a la suya autenticidat asinas como datos historicos sobre a suya familia.

En 1988, Cornelis Suijk —antigo director d'a Fundación Ana Frank y president d'a Fundación pa la educación sobre l'Holocausto d'os Estaus Unius— anunció que heba obteniu cinco pachinas que heban estau eliminadas por Otto Frank d'o Diario antes d'a suya publicación. Suijk afirma que Otto Frank le entregó ixas pachinas poco antes d'a suya muerte en 1980. As pachinas eliminadas contienen comentarios muit criticos d'Ana Frank ent'a relación matrimonial d'os suyos pais y ent'a suya mai.[9]​ A decisión de Suijk de reclamar dreitos d'autor sobre as cinco pachinas enta ixo financiar a suya fundación en os Estaus Unius causó controversia. L'Instituto Neerlandés de Documentación de Guerra, actual propietario d'o manuscrito, solicitó que le isen entregadas as pachinas faltantes. En 2000 o Ministerio Neerlandés d'Educación, Cultura y Ciencia accedió a donar 300 000 dolars a la fundación de Suijk y as pachinas estioron entregadas en 2001.[10]​ Dende alavez, han estau incluidas en as nuevas edicions d'o Diario.

En 2004, se publicó un nuevo libro en os Países Baixos, titulado Mooie zinnen-boek (Libro de frases bonicas), que conteneba fragmentos de libros y poemas curtos que Ana recopiló, por consello d'o suyo pai, entre a suya permanencia en l'achterhuis .

Elogio a Ana Frank y o suyo diario editar

En a suya introducción a la primera edición d'o Diario en os Estaus Unius, Eleanor Roosevelt lo describió como «un d'os mas sabios y commovedors comentarios que he leito sobre a guerra y a suya impacto en os seres humans». O escritor sovietico Ilya Ehrenburg diría mas tarde: "una voz que charra por a de seis millons; a voz no d'un sabio u un poeta, sino a d'una mesacha corrient".[11]​ A medida que ha creixiu a talla d'Ana Frank como escritora y humanista, s'ha convertiu en un simbolo de l'Holocausto y mas amplament como que una representant d'a persecución. Hillary Rodham Clinton, en o suyo discurso d'acullida d'un Premio Humanitario Elie Wiesel en 1994, citó o Diario d'Ana Frank y dició que «nos dispierta frent a la locura d'a indiferencia y o terrible pre que suposa pa os nuestros chóvens», que relacionó con os recients escayecimientos ocurrius en Sarajevo, Somalia y Ruand.[12]​ Dimpués de recibir o premio humanitario d'a Fundación Ana Frank en 1994, Nelson Mandela s'endrezó a una multitut en Johannesburgo, decindo que heba leito o diario d'Ana Frank mientres yera en prisión y que «obtenió un gran aliento d'él». Comparó la luita d'Ana contra o nazismo con a suya propia contra l'apartheid , trazando una linia paralela entre as dos filosofías con o comentario «porque istas creyencias son evidentment falsas, y porque estioron, y siempre serán desafiadas por os semellants a Ana Frank, son destinadas a o fracaso».[13]

En o mensache final d'a biografía sobre Ana Frank de Melissa Müller, Miep Gies tractó de disipar o que creyeba yera una creyencia equivocada que iba en augmento, «Ana simboliza a os seis millons de victimas de l'Holocausto», escribindo: «a vida y muerte d'Ana yera o suyo propio destín, un destín individual que se repitió seis millons de vegadas. Ana no puede, y no debe, representar a os muitos individuos a os cuals os nazis furtoron as suyas vidas... Pero o suyo destín nos aduya a acceptar a immensa perda que sufrió o mundo por culpa de l'Holocausto».

O Diario ha estau tamién alabau por o suyo mérito literario. Comentando o estilo de redacción d'Ana, o chodigo norteamericán Meyer Levin, que treballó con Otto Frank en a dramatización d'o diario poco dimpués d'a suya publicación,[14]​ l'alabó por «mantener a tensión d'una novela bien construida»,[11] mientres que o poeta John Berryman escribió que yera una representación sola, no solament de l'adolescencia sino tamién d'o «proceso misterioso y fundamental d'un nino que se converte en adulto, como que succede en realidat».[11] O suyo biógrafa Melissa Müller dició que escribió «en un estilo preciso, confiau y economico, pasmoso en a suya franqueza». A suya escritura ye en gran parte un estudio de personaches, y examina a cada persona d'o suyo cerclo con un uello astuto, inflexible. Ye de vegada en cuan cruel y a ormino parcial, sobre tot en as suyas representacions de Fritz Pfeffer y d'a suya propia mai, y Müller explica que canalizó os «cambeos d'humor normals en l'adolescencia» a traviés d'a suya obra. O suyo examen d'él mesma y d'o que la rodiaba se mantiene entre un largo periodo de modo introspectivo, analitico, altament autocrítico, y en os momentos de frustración relata a batalla que se libra en o suyo interior entre a «Ana buena» que deseya estar, y a «mala» que creye estar. Otto Frank recordó a o suyo editor explicando por qué pensaba que o Diario se leyería tan extensament, con o comentario «dició que o Diario abarca tantas etapas d'a vida que cada lector puede trobar bella cosa que lo commueva».

Desafíos negaconistas y accions legals editar

Dende a suya publicación s'ha meso empeño en desacreditar o diario, y dende meyaus de 1970 David Irving (negacionista de l'Holocausto) ha estau constant a l'aseverar que o diario no sería autentico.[15]​ Seguntes o tamién negacionista Robert Faurisson, o diario no fuo realment escrito por Ana Frank, ya que contiene pachinas escritas con bolígrafo, inventau en 1938 y patentado en Argentina o 10 de chunyo de 1943, pero que no habría estau introduciu en Alemanya dica un anyo dimpués, calendata en a cual Ana heba estau ya tresladada a o campo de concentración (2 de setiembre de 1944) y o suyo Diario yera rematau. De toz modos, os diversos estudios levaus a cabo en o diario han contrimostrau que as pachinas que contienen anotacions en bolígrafo son dos, adhibidas en 1960 por una grafóloga que estudió o texto.16​ En 2006, a Usina Federal d'Investigación Criminal (BKA), que en 1980 heba certificau a existencia d'ixas dos pachinas escritas en bolígrafo, emitió un comunicau explicitando que ixe estudio de cuatro pachinas de garra modo puede estar utilizau pa meter en dubda l'autenticidat d'o Diario.[16]

As continas declaracions publicas feitas por qui niegan l'Holocausto levoron a Teresien da Silva a comentar en 1999, en nombre d'a Casa d'Ana Frank, que «pa muitos extremistas de dreitas [Ana] contrimuestra estar un obstáculo. O suyo testimonio d'a persecución d'os chodigos y a suya muerte en un campo de concentración son blocando o camín pa la rehabilitación d'o nacionalsocialismo».

Dende os anyos 50, a negación de l'Holocausto ha estau una infracción criminal en cualques países europeus, y s'ha feito uso d'a lei pa aprevenir un augmento de l'actividat neonazi. En 1959 Otto Frank prenió accions legals en Lübeck contra Lothar Stielau, un profesor de colechio y antigo miembro d'as Choventuz Hitlerianas que publicó un documento estudiantil en o cual describió o Diario como que una falsificación. O tribunal examinó o diario y concluyó en 1960 que iste yera autentico. Stielau se retractó d'a suya afirmación anterior, y Otto Frank no levó a suya demanda mas luent.

En 1958 un grupo de manifestantes desafió a Simon Wiesenthal entre una representación d'o Diario d'Ana Frank en Viena asegurando que Ana Frank nunca existió, y le pidioron que prebase a suya existencia trobando a l'hombre que la i heba arrestado. Empecipió a buscar a Karl Silberbauer y lo trobó en 1963. Cuan estió entrevistado, Silberbauer admitió decamín o suyo paper, y identificó a Ana Frank en una fotografía como que una d'as personas que fuoron arrestadas. Proporcionó una versión completa d'escayecimientos y recordó haber vuedau en o goso una maleta plena de papers. A suya declaración corroboró a versión d'os feitos que heba estau presentada anteriorment por testigos como Otto Frank.

En 1976 Otto Frank emprendió accions contra Heinz Roth, de Fráncfort, que publicó folletos que indicaban que o Diario yera una falsificación. O chuez decidió que si publicaba nuevas afirmacions en ixa linia sería condenau a pagar una pinyora de 500 000 marcos alemans y s'enfrontinaría a una sentencia de seis meses de garchola. Dos casos estioron desestimados por os tribunals alemans en 1978 y 1979 amparándose en o dreito a la libertat d'expresión, en vista de que a queixa no heba estau levada a cabo por garra «parte perchudicada». O tribunal declaró en cada caso que si se feba una nueva petición dende una parte perchudicada, como que Otto Frank, se podrían ubrir dilichencias por difamación.

A controversia plegó a o suyo punto mas alto en 1980 con l'arresto y chudicio de dos neonazis, Ernst Römer y Edgar Geiss, que estioron chudgaus y trobaus culpables d'a creyación y distribución d'impresos denunciando a falsedad d'o Diario, a o que siguió una querella d'Otto Frank. Entre l'apelación, un equipo d'historiadores examinó os documentos d'alcuerdo con Otto Frank, y determinoron a suya autenticidat.

Con a muerte d'Otto Frank en 1980, o diario orichinal, incluindo cartas y fuellas sueltas, estió deixau en herencio a l'Instituto pa la Documentación d'a Guerra d'os Países Baixos, que levó a cabo en 1986 un estudio forense d'o diario a traviés d'o Ministerio de Chusticia d'os Países Baixos. Dimpués de fer una comparanza d'a caligrafía con eixemplars d'autoría prebada determinoron que coincidiban, y que o paper, pegamento y tinta emplegaus yeran facils d'adquirir entre o periodo en o cual s'afirmaba que o Diario heba estau escrito. A suya determinación final estió que o Diario yera autentico. O 23 de marzo de 1990 o Tribunal Rechional d'Hamburgo confirmó a suya autenticidat.

Legado editar

O 3 de mayo de 1957 un grupo de ciudadans, incluiu Otto Frank, establioron a Fundación Ana Frank en un esfuerzo por salvar l'edificio de l'achterhuis en Prinsengracht d'a demolición, y pa fer-lo accesible a o publico. Otto Frank insistió que o proposito d'a fundación sería o de fomentar o contacto y a comunicación entre chóvens de diferents culturas, relichions y razas, y oposar-se a la intolerancia y a la discriminación racial.

A Casa d'Ana Frank ubrió as suyas puertas o 3 de mayo de 1960. Consiste en l'almacén Opekta, as usinas y l'achterhuis , sin amueblar, pa que os visitantes podesen caminar librement por todas as cambras. Se conservan belunas reliquias personals d'os suyos antigos inquilinos, por eixemplo as fotografías d'estrelas de cine apegadas en a paret por Ana, una porción d'o paper pintau sobre o cual Otto Frank marcaba l'altura d'as suyas fillas mientres creixeban y un mapa en a paret sobre o cual rechistró l'abance d'as fuerzas aliadas, tot ixo protechiu agora por laminas de plexiglás. Dende a chicota cambra que ise una vegada fogar de Peter van Pels, un corredor connecta l'edificio con as suyas construccions vecinas, tamién adquiridas por a Fundación. Istos atros edificios alzan o Diario, asinas como exposicions no permanents que describen diversos aspectos de l'Holocausto y muestras mas contemporanias d'a intolerancia racial en diversos puestos d'o mundo. S'ha convertiu en una d'as prencipals atraccions turisticas d'os Países Baixos, y cada anyo la visitan mas de meyo millón de personas.

En 1963 Otto Frank y a suya segunda muller, Fritzi (Elfriede Markowitz-Geiringer), establioron l'Anne Frank Fonds como que una organización de beneficencia, con base en Basilea, Suiza. O Fonds recauda diners pa donarlo a las causas que l'amenesten. Dimpués d'a suya muerte, Otto legó os dreitos sobre o Diario a ista institución, con a cláusula que os primers 80 000 francos suizos producius como beneficio cada anyo se distribuisen entre os suyos hereders, y que cualsiquier ingreso por alto d'ixa cantidat se destinase a o Fonds pa o suyo uso en os prochectos que os suyos administradors considerasen digno d'ixo. Proporciona, con caracter anyal, financiamiento pa o tractamiento medico d'os Chustos entre as nacions. S'ha esforzau por educar a os chóvens contra o racismo y ha amprau beluns d'os manuscritos d'Ana Frank a o Museo Commemorativo de l'Holocausto d'os Estaus Unius en Washington, D. de C. pa una exposición en 2003. O suyo informe anyal pa ixe mesmo anyo dio bella cuenta d'o suyo esfuerzo pa realizar contribucions a livel global, con o suyo emparo a prochectos en Alemanya, Israel, India, Suiza, o Reino Uniu y os Estaus Unius.[17]

Actualment a Casa d'Ana Frank conta con cinco organizacions asociadas:[18] en o Reino Uniu, Alemanya, Estaus Unius, Austria y Argentina que amás de funcionar como que facilitadores d'as actividaz educativas d'a Casa d'Ana Frank (como que a exposición itinerant «Ana Frank una historia vichent») levan abance actividaz educativas propias.

Se veiga tamién editar

Relacionados con el Holocausto y la Segunda Guerra Mundial editar

Otros editar

  • 1992 creyó l'artista alemán Wolf Vostell un cuadro con o titol Homenache a Ana Frank[19]
  • 5535 Annefrank — un asteroide nombrau asinas en a suya memoria.
  • Neutral Milk Hotel — banda de folk estadounidense que o suyo álbum publicau en 1998, In the Aeroplane Over the Sía, s'inspiró en a historia d'Ana Frank.
  • El árbol de Ana Frank, arbol que describe en o suyo diario.

Referencias editar

Citas editar

  1. «Memoriales históricos de los campos de concentración (Ana Frank)»
  2. «Epílogo»El diario de Ana Frank. Crissmar. p. 189.
  3. «Anne Frank’s last months; New research sheds new light on Anne Frank’s last months»(en inglés).Una investigación realizada por Anne Frank House en 2015 reveló que Frank podría haber fallecido en febrero de 1945 y no en marzo como asumieron las autoridades neerlandesas durante mucho tiempo
  4. 4,0 4,1 «Encuentran canicas de Ana Frank»
  5. 5,0 5,1 «Ana Frank pudo haber sido descubierta por casualidad: estudio»
  6. The publication of the diary: Het Parool
  7. «El primer musical de la historia sobre la vida de Ana Frank se estrenará en Madrid en 2008»
  8. Publications by the Institute Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie (NIOD).
  9. (en anglés)«Five Precious Pages Renew Wrangling Over Anne Frank.» 10 de septiembre de 1998.
  10. Anne Frank’s diary now complete Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap
  11. 11,0 11,1 11,2 Anne Frank (Annelies Marie Frank) Edwardsly (Current events affecting America’s cops) (en anglés)
  12. Clinton, Hillary Rodham (14 de abril de 1994).Comentarios por la Primera Dama, Elie Wiesel Humanitarian Awards, Nueva York
  13. Address by President Nelson Mandela at the Johannesburg opening of the Anne Frank exhibition at the Museum Africa Congreso Nacional Africano
  14. https://web.archive.org/web/20050310053935/http://www.findarticles.com/p/articles/mi_m0411/is_n2_v46/ai_19680329
  15. «Shofar FTP Archives: people/f/frank.anne/Kuttner-rebuts-deniers»
  16. Escritos con bolígrafo Página web oficial de la casa de Ana Frank.
  17. ANNE FRANK-Fonds: 2003 annual report
  18. Organizaciones asociadas
  19. Wolf Vostell. La Caída del Muro de Berlín. Museo Vostell Malpartida, 2000, ISBN 84-7671-583-8.

Bibliografía (en anglés) editar

Bibliografía adicional editar

  • Ana Frank, Diario; traducida del original neerlandés por Diego Puls, Plaza & Janés Editores, S.A., encuadernación en cartoné, 304 páginas, ISBN 84-01-35198-7
  • Anne Frank, The Diary of a Young Girl: Definitive Edition; edición en inglés, Penguin, encuadernación rústica, 338 páginas, ISBN 0-14-118275-X
  • El Diario de Ana Frank. Nuevas Ediciones de Bolsillo, encuadernación rústica (bolsillo), 384 páginas, ISBN 84-9759-306-5
  • La joven Ana Frank. Biografía escrita por Melissa Muller. Editorial Galaxia Gutenberg, encuadernación empastada, 415 páginas, ISBN 84-8109-332-7
  • Ana Frank, la biografía. Escrita por Carol Ann Lee. Plaza y Janes Editores, encuadernación rústica. 1999. ISBN 84-01-01239-2
  • Ana Frank, Diario. (Séptima edición; edición de bolsillo). Julio de 2009. ISBN 978-84-9759-306-9

Enlaces externos editar

  Wikiquote tien una replega de frases celebres de u sobre Anne Frank.