Diferencia entre revisiones de «Dietrich Buxtehude»

Contenido eliminado Contenido añadido
Vulcano (descutir | contrebucions)
Sin resumen de edición
Vulcano (descutir | contrebucions)
Sin resumen de edición
Linia 24:
 
== Atras composicions ==
Amás d'a mosica pa órgano, Buxtehude componió tamién decinueu ''Suites'' pa clavicémbalo y dos coleccions de ''Sondre a tre'' (u sía, pa dos trasyes y baxo contino) que en conchunto constituyen la suya producción de camera. Las ''Suites'' obedeixen a la regla cheneral d'este tipo de composicions, que consiste en un succesión de danzas seguntes una arquitectura ya solidament establida en a mosica instrumental d'o sieglo XVIII europeu. Buxtehude s'atenió, seguindo l'exeimplo de [[Johann Jakob Froberger|Froberger]], a lo esquema ''Allemande-Courante-Sarabande-Giga'', que remanió invariado en a mosica alemana pa trastes de teclau, fueras d'a introducción, debida a la influencia francesa, d'o clamau ''Double'', u sía, d'un episodio nuevo a introduir entre las distintas danzas. Una particularidat d'a ''Suites'' de Buxtehude consiste en a esleción d'a tonalidatz fundamentals. Las decinueu composicions son distribuyidas de traza que la distintas tonalidatz sían basadas sobre las seis notas, de Do a La, que constituyiban l'antigo exacordo natural de [[Guido d'Arezzo]]: A = La; C = Do; D = Re; E = Mi; F = Fa; G = Sol (se omitia la nota Si que yera ambigua, u sía B = Si bemol i H = Si natural). Lo proposito d'esta distribución yera evidenment didactico, ya que cinco ''Suites'' son en Do mayor y nueu estan equitativamént subdivididas en series de tres pa tonalidatz de Re menor, Mi menor y Sol menor; as de demás son Re mayor, Fa mayor, en Sol mayor, en La mayor y en La menor. En a practica, Buxtehude esclató las posibilidatz armonicas de tot lo hexacordo, asinas com J.S. Bach en o suyo tiempo acotoló con esprito moderno, no l'hexacordo d'ascendenzia medieval, sino la más actual división d'a octava en dotze semitonos iguals, como queda testimoniado en os dos ciclos de vinticuatro Preludios y Fugas cadagún, que componen ''O clau bien temperado''. En esta diferencia de conzepción d'o espacio sonoro --lo hexacordo natural de Buxtehude y la escala cromatica en Bach-- reside tota a diferencia de posició històrica d'os dos compositors. En a produción pa clevicémbalo de Buxtehude fa falta anyadir a las ''Suites'' unatro chicot grupo de piezas: siet series de Variazions y dos Tocatas, que perteneixen a lo chenero de literatura clamada ''cémbalo-organístico'' por estar susceptible d'estar interpretada en totz dos trastes.
 
Las dos recopilazionsrecopilacions de ''Sonata a tre'', de siet composizionscomposicions cadaguna, rezibioronrecibioron de Buxtehude un titulo italián: ''VII Suonate à due, Violino & Viola da gamba, con Cembalo, die Diieterico Buxtehude, direttore dell'organo d'o glorioso Templo Santa Maria in Lubecca'' (respectivament ''Opera prima y Opera seconda''). Totas dos s'imprentoron en Hamburgo en 1696 y se remitian a los modelos italians que, pocos años dimpuésdespués, estioron establius porper alas edizionsedicions d'as Sonatas de [[Arcangelo Corelli]]. Se tratcabatractaba de composizionscomposicions cualque alazetlo desuyo lfundamento d'a armonía (o clamau baixo contino) se confiabbaconfiaba a lo traste polifónico ou, lo que ye lo mesmo, a lo clavicémbalo, capaz de realizar las partes armonicasharmonicas, mientres que a los atros dos instrumentostrastes s'encomendaban las partes prenzipalsprincipalles, en una espezie de ''Duetto'' instrumental, cual no guaire lexanas aszendenzias se trobaban en os Madrigals de [[Claudio Monteverdi|Monteverdi]].
'''Zona de repaso'''
'''¡Parte sin repasar'''
Lo proposito d'ista distribuzión yera evidenmén didactico, ya que zinco ''Suites'' son en Do mayor y nueu estan equitativamént subdivididas en series de tres pa las tonalidaz de Re menor, Mi menor y Sol menor; as de demás son Re mayor, Fa mayor, en Sol mayor, en La mayor y en La menor. En a practica, Buxtehude esclató as posibilidaz armonicas de tot l'hexacordo, asinas como J.S. Bach en o suyo tiempo agotó con esprito moderno, no l'hexacordo d'aszendenzia medieval, sino a más autual división d'a octava en doze semitonos iguals, como queda testimoniado en os dos ziclos de vinticuatro Preludios y Fugas cadagún, que componen ''O clau bien temperado''. En ista diferenzia de conzepzión d'o espazio sonoro --l'hexacordo natural de Buxtehude y a escala cromatica en Bach-- reside tota a diferenzia de posició istorica d'os dos compositors. En a produzión pa clevicémbalo de Buxtehude fa falta añadir a las ''Suites'' un atro chicot grupo de piezas: siet series de Variazions y dos Tocatas, que pertenexen a lo chenero de literatura clamada ''cémbalo-organístico'' por estar susceptible d'estar interpretada en toz dos trastes.
cual no guaire lexanas aszendenzias se trobaban en os Madrigals de [[Claudio Monteverdi|Monteverdi]].
 
Las dos recopilazions de ''Sonata a tre'', de siet composizions cadaguna, rezibioron de Buxtehude un titulo italián: ''VII Suonate à due, Violino & Viola da gamba, con Cembalo, die Diieterico Buxtehude, direttore dell'organo d'o glorioso Templo Santa Maria in Lubecca'' (respectivament ''Opera prima y Opera seconda''). Totas dos s'imprentoron en Hamburgo en 1696 y se remitian a los modelos italians que, pocos años dimpués, estioron establius por a edizions d'as Sonatas de [[Arcangelo Corelli]]. Se tratcaba de composizions cual alazet de l'armonía (o clamau baixo contino) se confiabba a lo traste polifónico o, lo que ye lo mesmo, a lo clavicémbalo, capaz de realizar las partes armonicas, mientres que a los atros dos instrumentos s'encomendaban las partes prenzipals, en una espezie de ''Duetto'' instrumental, cual no guaire lexanas aszendenzias se trobaban en os Madrigals de [[Claudio Monteverdi|Monteverdi]].
 
En o estilo italián, manimenos, o ''Duetto'' se confiaba a los vigulins (U, a lo menos, a trastes agudos d'igual estensión, como por exemplo, dos flautas), mientres que en as Sonatas de Buxtehude sugue vichen a convenzión adoptada en Francia y en Inglaterra: confiar en as dos partes prenzipals a instrumenos d'estensión y timbres desiguals, como son de feito o vigulín y la ''viola de gamba''. Referén a a estructura, las Sonatas se basan por lo cheneral en parellas de movimientos ''lento vivace'' y en l'adopzión d'esquemas de danza y de pasajes contrapuntísticos. En las Sonatas de Buxtehude se troba una forma mosical que conzentra a danza y o contrapunto; se trata d'o ''Pasacalle'' u la ''Chacona'' (los musicologos no han plegau a esferenziar esautamén as formas correspondiens a istos dos termins que son, en substanzia, sinonimos) en a linea d'o baxo contino permannnece siempre invariable ''(basso óbstinat)'', mientres cambia a conducta d'a melodia y d'as partes armonicas. O prozedimiento yera común en o sieglo XVII (y o más suchestivo exemplo nos lo proporziona lo ''Lamento de Dido'' en a conclusión de ''[[Dido y Eneas]], de [[Henry Purcell|Purcell]].