Diferencia entre revisiones de «Alessandro Stradella»

Contenido eliminado Contenido añadido
Vulcano (descutir | contrebucions)
Sin resumen de edición
Vulcano (descutir | contrebucions)
Linia 28:
Amás d'as obras ya zitadas, cal menzionar los oratorios ''Santa Editta, Vergine y monarca, regina d'Inghilterra'' (1666) i ''Esther liberatrice d'o popolo ebreo'' (1673), i las operas ''[[Il corispero]]'' (1673), en dos actos, con elementos serios y populars, ''[[Floridoro ovvero il Moro per amore]]'' (1677), en tres actos, ''[[A forza dell'amor paterno]]'' (1678), en tres actos que oszilan entre o drama y la comedia d'intriga, y ''[[Horatio Cocie sul mete-te]]'' (1680/81), en tres actos de sixanta eszenas, con arias con acompañamiento instrumental u apoyadas por o contino de dos vigulins ''oblgati'', con danzas y estrebillos instrumentals,basaus a vezes en episodiso comicos populars. A zaguers d'o sieglo XX se descubrió una nueva opera d'o compositor, ''[[Doriclea]]'', trobada en o Fichero d'a Basilica de Rieti, muito interesán por una diferenziazión espresiva d'o mundo aristocrata y d'o d'a plebe, por no fablar d'a mestura de motivos serios y comicos (traza común a cuantos testos teatrals de Stradella) i de bella caracterizazión psicolochica d'os seis personaches que intervienen en l'azión.
 
Pa comprender o significau y valor d'iste compositor, que desarrolló a suya actividat, como tantos atros d'a suya epoca, en o sino d'as cortes palatinas y eclesiasticas, que constituyen os puntos de referenzia obligaus d'a soziedat d'a Roma barroca, serà convenién estudiar lo luengache mosical de Stradella. En primer puesto cal subrayar a modernidat armonica d'a suya mosica, que dixó d'estar ligada a los antigos modulos <<estaticos>> d'o estilo eclesiàstico y s'ubrió a una mayor vaiedad espresiva y a un sentiu ritmico más vivo en os suyos contrastes, a fin d'evidenziar millor o/o <<''pathos''>> y a que yera definida como <<''ternura en mosica''>>. En iste sentiu adquiere particular relevanzia a cantata con acompañamiento instrumental, que asume con Stradella a suya forma tipica, a traviés d'a versatil combinazión de l'oratorio y d'o recitativo,y en l'achil fluidez d'o suyo estilo. En ista mesma adreza alcanzó resultaus agún más fecundos o napolitano [[Alessandro Scarlatti]], que, con as suyas cantatas, nos legó un inagotable tresoro d'invenzión melodica y d'elegán diseño formal. Puede dezir-se, como afirma o musicólogo Nino Pirrotta, que en Stradella <<''ye agún mayor a variedat d'as arias; arias ubiertas, en as cualas a cada frase poetica corresponde una nueva frase melodica y a suya unidat corre a cargo de l'afinidat melodica, y arias zarradas en as cualas a tornada d'o testo a los concptos inizials conduz a una menzión más u menos modificada d'os temas inizials''>>.
 
Naturalmént, no faltan momentos de rigidez en as obras de Stradella, cuan prevale o sentiu de respeto a lo noble y a lo sacro, tal como imposan las normas compositivas d'a epoca, pero o temperamento más sinzero y autentico d'iste artista se torna a trobar en as situazions mosicals més inmediatas y marcadas por una vena popular, como o ''Trespolo tutore balordo'', an a linea de canto s'adecua a la comicidad verbal y a lo rítmo rapido de l'azión. A causa d'o suyo innegable robustez polifónica instrumental, han estau infravaloradas as sinfonias d'introduzión de Stradella como la d'a cantata szenica ''Circe'' y d'a opera ''[[Horatio Cocle sul mete-te]], que, por vez primera en o sieglo XVII, incluyen o ''crescendo'' d'a orquesta.
 
== Referencias ==