Diferencia entre revisiones de «Scolopax rusticola»

Contenido eliminado Contenido añadido
Pachina creyada con '{{Taxobox |nombre_sci = ''Scolopax rusticola'' |nombre_pop1 = Becada |nombre_pop2 = abecada |nombre_pop3 = blecada |nombre_pop4 = biecada |rechistro_fosil1 = |rechistro_fosi…'
(Garra diferencia)

Versión d'o 20:55 18 chi 2021

Scolopax rusticola
Becada (Scolopax rusticola)
Denominacions populars
Becada, abecada, blecada, biecada
Estau de conservación

Seguro (IUCN)
Clasificación cientifica
Eukaryota
Animalia
Chordata
Aves
Charadriiformes
Scolopacidae
Scolopax
S. rusticola
Descripción
Scolopax rusticola
L., 1758
Distribución cheografica
Verde claro: estival (se i reproduce).

Verde fusco: resident (tot l'anyo).
Azul: Invernadera (no se i reproduce).

A becada (nombre sicentifico Scolopax rusticola L., 1758) ye una au limicola de l'orden d'as caradriformes y a familia d'as escolopacidas que vive en as selvas de fuella caduca y mixtas d'Europa y Asia y tiene costumbres crepusculars, por o qual pasa las horas de luz descansando-se acochada sobre a follarasca, entre a que se camufla prou bien y la fa de mal veyer.

Descripción

A becada fa entre 34 y 36 centimetros de largo y arredol de 60 cm d'amplo d'alas,[1] o que la fa estar a más graniza entre as escolopacidas, y puestar a razón por que pa nombrar a las suyas parients se documenta formas diminutivas d'o suyo nombre, como «becacina» u «becardón».

Tiene as plumas de color pardo u royiscas, muit-muit piquetudas de forma que s'entivoca con as fuellas secas por as que gosa tramenar. A más, si s'apercata d'un periglo, l'au responde quedando-se quieta-quieta, lo que la fa encara de más mal trobar.

As patas son a saber qué curtas y finas en relación a la mida d'o cuerpo, a diferencia d'atras zancudas, y o pico extraordinario por lo largo, s'articula en ubrir-se tanto lo labio superior como l'inferior, que ye una caracteristica exclusiva d'esta especie. A más, os uellos son en una posición extranya, a canto y canto d'a capeza y no pas apuntaus t'adebant, o que le da una visión de 360º[1] anque le faigan perder fineza de vista t'adebant.

Fan o niedo en o suelo, entre a follarasca debaixo d'una barza u mata atipida semellant que as pueda guardar de depredadors como l'azor. A fembra mete entre 3 y 5 uevos que cobará ella sola entre os siguients 21 días. Si entremedias percibe bella amenaza, a mai abandona o niedo y no i gosa tornar,[1] lo que fa que cada temporada se pierda cobadas a-saber-las por causa d'imprudencias d'excursionistas u a intrusión d'animals domesticos en o suyo habitat, y tot ixo fa peso sobre as poblacions d'a especie.[2] Os polletz son nidifugos y a poco de naixius ya pueden brincar d'o niedo y seguir a su mai. As crías tienen plumón de color palla con faixas fuscas y a forma de seguir a la mai que fa acordar-se d'as perdiganas.

Habitat

A becada ye una au caradriforme, que ixo ye, de l'orden a lo qual pertenece as aus zancudas, as gaviotas y os barders, pero manimenos prefiere de vivir en tierra y en a selva, muito más desvinculada de l'augua que a resta. S'estima más os sotobosques densos, con matullar abundant entre o qual s'amaga fácil gracias a o plumache criptico.

Rechira la follarasca pa alimentar-se por principal de cucos, lombrices, limacos y atros invertebraus que i pueda trobar. Gosa vivir en as selvas de fuella caduca u mixtas a partir de seicientos metros d'altura.[1] A becada ye una presa de caza prou codiciada por estar rara y de mal trobar.

En Aragón nomás i hai eixemplars que faigan niedo en as selvas caducifolias maduras en o Pirineu y en o Moncayo.[3] En a resta de territorio i puede amaneixer de traza puntual y siempre porque sía de paso en as suyas migracions.[3] A especie ye más común en atras Comunidatz Autonomas d'influencia climatica eurosiberiana, como Asturias, Galicia y o País Vasco. Manimenos, a Peninsula Iberica ye important a-saber-lo pa las poblacions d'o norte d'Europa, que i gosan pasar l'hibierno,[2] en chunto con qualque enclau d'o norte d'Africa y d'Orient Meyo.

Vulnerabilidatz

 
A nieu ye un enemigo d'as becadas, pos enrona os invertebraus que ellas minchan y se mueren de fambre.

A caza en exceso ye a principal menaza contra las suyas poblacions, y s'ha documentau estadisticament como en as anyadas que s'ha feito muita presa de becadas a l'atro anyo en i hai menos.[2] Una atra causa antropochenica pa la suya disminución ye l'abandono de niedos que fan as fembras luecas quan se sienten en periglo,[2] que pueden espantar-se por l'hombre u por animals domesticos como o can u o gato, que a becada percibe como depredadors y, si pueden, en son.

Entre as causas naturals por as que se pierde eixemplars de becada cal contar a fambre que les causan as cheladas persistents, pues se chela la tierra an que as becadas esforigarían pa trobar lombrices,[2] y tamién as nevadas en zonas an que no i gosa nevar abundante.[2]

Referencias

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 (es) La Becada, consultada o 18 de chinero de 2021.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 (es)(en)(eu) Revisión sobre el conocimiento científico de la chocha perdiz Scolopax rusticola L., 1758., consultau o 18 de chinero de 2021.
  3. 3,0 3,1 BLASCO ZUMETA, Javier, Guía de Aves de Aragón; PRAMES Ediciones. Zaragoza, 2014. ISBN 978-84-8321-423-7

Enlaces externos