Diferencia entre revisiones de «Mitolochía griega»

Contenido eliminado Contenido añadido
Ulixes (descutir | contrebucions)
Ulixes (descutir | contrebucions)
Sin resumen de edición
Linia 95:
 
O ciclo troyano proporcionó una variedat de temas y se convirtió en una fuent prencipal d'inspiración t'os antigos artistas griegos (por eixemplo, as [[metopa]]s d'o [[Partenón]] representando o saqueo de Troya). Ista preferencia artistica por los temas procedents d'o ciclo troyano indica a suya importancia ta l'antiga civilización griega. O mesmo ciclo mitolochico tamién inspiró una serie d'obras literarias europeas posteriors. Por eixemplo, os escritors europeus meyevals troyanos, desconocedors d'a obra d'Homero, troboron en a leyenda de Troya una rica fuent d'historias heroicas y romanticas y un marco adequau en o qual encaixar os suyos propios ideyals caballerescos. Autors d'o [[sieglo XII]], como [[Benoît de Sainte-Maure]] (''[[Poema de Troya]]'', 1154-60) y [[José Iscano]] (''[[De bello troiano]]'', 1183) describen a guerra mientres reescriben a versión estandar que troboron en Dictis y Dares, seguindo asinas o consello de [[Horacio]] y l'eixemplo de Virgilio: reescribir un poema de Troya en cuenta de contar bella cosa completament nuevo.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
== Concepcions griegas y romanas d'os mitos ==
A mitolochía yera en o corazón d'a vida cutiana en l'antiga Grecia. Os griegos consideraban a mitolochía una parte d'a suya historia. Usaban os mitos ta explicar fenomenos naturals, diferencias culturals, enemistatz y amistatz tradicionals. Yera una fuent de argüello estar capaz de seguir l'ascendencia d'os propios dirichents dica un héroe mitolochico u un dios. Pocos dubdaban de la base real d'o relato d'a Guerra de Troya en a ''Ilíada'' y a ''Odisea''. Seguntes Victor Davis Hanson y John Heath o conoixencia profundo d'a épica homerica yera considerau por os griegos la base d'a suyo culturización. Homero yera a «educación de Grecia» (Ἑλλάδος παίδευσις) y a suya poesía «o Libro».
 
=== Filosofía y mitolochía ===
Dimpués d'o auche d'a filosofía, a historia, a prosa y o [[racionalismo]] a zaguers d'o sieglo V a.C. o destín d'os mitos se tornó incierto y as chenealochías mitolochicas dioron puesto a una concepción d'a historia que intentó excluir lo supernatural (tals como a historia [[Tucídides|tucididiana]]). Mientres os poetas y dramaturgos yeran reelaborando os mitos, os historiadors y filosofos griegos yeran empecipiando a criticar-los.
 
Manimenos, ni sisquiera Platón aconsiguió eliminar a influencia d'os mitos: a suya propia caracterización de [[Sócrates]] ye basada en os patrons tradicionals homericos y trachicos, usaus por o filosofo ta alabar a recta vida d'o suyo mayestro:
 
Hanson y Heath estiman que o refuso de Platón d'a tradición homerica no estió recibiu favorablement por la base d'a civilización griega. Os viellos mitos se mantenioron vivos en cultos locals y siguioron influindo en a poesía y constituindo o tema prencipal d'a pintura y a escultura.
 
Mas esportivament, o escritor de [[trachedia]]s d'o sieglo V a. C., [[Eurípides]], chugó freqüentment con as viellas tradicions, creyando notas de dubda a traviés d'a voz d'os suyos personaches, si bien los temas d'as suyas obras estioron tomaus, sin excepción, d'os mitos. Muitas d'istas obras estioron escritas en respuesta a la versión d'un predecesor d'o mesmo u pareixiu mito.
 
=== Racionalismo helenistico y romano ===
Entre o [[periodo helenistico]], a mitolochía adquirió o prestichio de conoixencia elitista que sinyalaba a os suyos poseedors como perteneixients a bella clase. Al mesmo tiempo, o chiro sceptico d'a edat clasica se fació mesmo mas pronunciau. O mitografo griego [[Evémero]] fundó a tradición de buscar una base historica real t'os sers y sucesos mitolochicos. Encara que a suya obra orichinal (''Escrituras sagradas'') s'ha perdiu, se sabe muito d'ella por o que rechistroron Diodoro Sículo y [[Lactancio]].
 
As [[hermeneutica]]s racionalizadoras d'a mitolochía se facioron encara mas populars baixo o [[Imperio romano]], gracias a las teorías fisicalistas d'a filosofía [[Estoicismo|estoica]] y [[Epicureísmo|epicúrea]]. Os estoicos presentaban explicacions d'os dioses y os héroes como fenomenos fisicos, entre que os [[Evémero|evemeristas]] os racionalizaban como personaches historicos. Al mesmo tiempo, os estoicos y os [[Neoplatonismo|neoplatónicos]] promoveban os significaus morals d'a tradición mitolochica, basaus a ormino en as etimolochías griegas. O desafío t'os romans con un fuerte sentiu apolochetico d'a [[Relichión en a Roma antiga|tradición relichiosa]] yera esfender ixa tradición mientres concedeban que a ormino yera un prencipio d'a superstición. O antiquario [[Marco Terencio Varrón|Varrón]], que consideraba a relichión una institución humana de gran importancia t'a preservación d'o bien en a sociedat, dedicó rigorosos estudeos a os orichens d'os cultos relichiosos. En o suyo ''Antiquitates Rerum Divinarum'' (que no se conserva, encara que ''[[a ciudat de Dios]]'' de [[Agustín d'Hipona|Agustín]] sinyala a suya enfoque cheneral) Varrón argumenta que mientres l'hombre supersticioso teme a os dioses, l'autentica persona relichiosa os venera como a pais. En a suya obra distinguiba tres tipos de dioses:
 
# Dioses d'a naturaleza: personificacions de fenomenos tals como a plevia y o fuego.
# Dioses d'os poetas: inventaus por personas ta enzurizar as pasions.
# Dioses d'a ciudat: inventaus por sabios lechisladors ta tranquilizar y iluminar a o lugar.
 
=== Tendencias sincreticas ===
En a [[Antiga Roma]] amaneixió una nueva [[mitolochía romana]] gracias a la sincretización de numerosos dioses griegos y d'atras nacions. Isto ocurrió gracias a que os romans teneban poca mitolochía propia y l'herencio d'a tradición mitolochica griega provocó que os prencipals dioses romanos adoptasen rasgos d'os suyos equivalents griegos. Os dioses [[Zeus]] y [[Chupiter (mitolochía)|Chupiter]] son un eixemplo d'ista unión mitolochica. Amás d'a combinación de dos tradicions mitolochicas, a relación d'os romans con relichions orientals levó a mas sincretizacions. Por eixemplo, o culto d'o Sol estió introduciu en Roma dimpués d'as exitosas campanyas de [[Aureliano]] en [[Siria]]. As divinidatz asiaticas [[Mitra (mitolochía)|Mitra]] (ye dicir, o Sol) y [[Baal]] estioron combinadas con Apolo y Helios en un solament [[Sol Invictus]], con ritos y atributos componius. Apolo podeba estar cada vez mas identificau en a relichión con Helios u mesmo con Dioniso, pero os textos rara vez charran d'istas evolucions. a mitolochía literaria tradicional yera cada vez mas disociada d'as practicas relichiosas reals.
 
== Interpretacions modernas ==