Diferencia entre revisiones de «Mitolochía griega»

Contenido eliminado Contenido añadido
Ulixes (descutir | contrebucions)
Sin resumen de edición
Ulixes (descutir | contrebucions)
Linia 95:
 
O ciclo troyano proporcionó una variedat de temas y se convirtió en una fuent prencipal d'inspiración t'os antigos artistas griegos (por eixemplo, as [[metopa]]s d'o [[Partenón]] representando o saqueo de Troya). Ista preferencia artistica por los temas procedents d'o ciclo troyano indica a suya importancia ta l'antiga civilización griega. O mesmo ciclo mitolochico tamién inspiró una serie d'obras literarias europeas posteriors. Por eixemplo, os escritors europeus meyevals troyanos, desconocedors d'a obra d'Homero, troboron en a leyenda de Troya una rica fuent d'historias heroicas y romanticas y un marco adequau en o qual encaixar os suyos propios ideyals caballerescos. Autors d'o [[sieglo XII]], como [[Benoît de Sainte-Maure]] (''[[Poema de Troya]]'', 1154-60) y [[José Iscano]] (''[[De bello troiano]]'', 1183) describen a guerra mientres reescriben a versión estandar que troboron en Dictis y Dares, seguindo asinas o consello de [[Horacio]] y l'eixemplo de Virgilio: reescribir un poema de Troya en cuenta de contar bella cosa completament nuevo.
 
== Interpretacions modernas ==
A chenesi d'a moderna comprensión d'a mitolochía griega ye considerada por qualques investigadors en una doble reacción de finals d'o sieglo XVIII contra «a tradicional actitut de *animosidad cristiana», en o qual a reinterpretación cristiana d'os mitos como una «mentira» u fabula s'heba conservau. En Alemanya, sobre 1795, i habió un creixent intrés por Homero y a mitolochía griega. En [[Gotinga]] [[Johann Matthias Gesner]] prencipió a revivir os estudeos griegos, mientres o suyo sucesor, [[Christian Gottlob Heyne]], treballó con [[Johann Joachim Winckelmann]] y posó las bases t'a investigación mitolochica tanto en Alemanya como en os de demás puestos.
 
=== Enfoques comparativo y psicoanalitico ===
O desembolique d'a filolochía comparativa en o [[sieglo XIX]], de conchunta con os escubrimientos etnolochicos d'o [[sieglo XX]], fundó a sciencia d'a mitolochía. Dende o Romanticismo tot o estudeo d'os mitos ha estau comparativo. [[Wilhelm Mannhardt]], Sir [[James Frazer]] y [[Stith Thompson]] emplegoron l'enfoque comparativo ta clasificar los temas d'o folclore y a mitolochía. En 1871 [[Edward Burnett Tylor]] publicó o suyo ''Primitive Culture'', en o qual aplicó o metodo comparativo y intentó explicar l'orichen y evolución d'a relichión. O procedimiento de Tylor d'agrupar o material cultural, ritual y mitico de culturas ampliament separadas influyó tanto en [[Carl Jung]] como en [[Joseph Campbell]].
 
 
== Temas en l'arte y a literatura occidentals ==
A amplia adopción d'o [[Cristianismo]] no metió freno a la popularidat d'os mitos. Con o redescubrimiento de l'antiguidat clasica en o [[Renaiximiento]], a poesía d'Ovidio se convirtió en una influencia important t'a imachinación d'os poetas, dramaturgos, mosicos y artistas. Dende os primers anyos d'o Renaiximiento, artistas como [[Leonardo da Vinci]], [[Miguel Ángel]] y [[Rafael Sanzio|Rafael]] retratoron los temas [[pagano]]s d'a mitolochía griega chunto a atros temas cristianos mas convencionals. Por meyo d'o latín y as obras d'Ovidio, os mitos griegos influyoron a poetas meyevals y renacentistas como [[Petrarca]], [[Boccaccio]] y [[Dante]] en Italia.
 
En o norte d'Europa a mitolochía griega nunca aconsiguió a mesma importancia en as artes visuals, pero a suya influencia sobre a literatura estió muit obvia. A mitolochía griega plegó a l'imachinación anglesa de [[Geoffrey Chaucer|Chaucer]] y [[John Milton]] y siguió a traviés de [[Shakespeare]] dica [[Robert Bridges]] en o sieglo XX. Encara que entre a [[Ilustración]] s'extendió por toda Europa una reacción contra os mitos griegos, istes siguioron estando una important fuent de material t'os dramaturgos, incluindo os autors d'os libretos de muitas óperas de [[Händel]] y [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]]. Ta finals d'o sieglo XVIII o [[Romanticismo]] propició un aumento de l'entusiasmo por tot lo griego, incluindo a mitolochía. En Gran Bretanya, nuevas traduccions d'as trachedias griegas y d'as obras d'Homero inspiroron a poetas (como [[Alfred Tennyson]], [[Keats]], [[Byron]] y [[Shelley]]) y pintors contemporanios (como [[Lord Leighton]] y [[Lawrence Alma-Tadema]]). [[Gluck]], [[Richard Strauss]], [[Jacques Offenbach|Offenbach]] y muitos atros levoron los temas mitolochicos griegos a la mosica. Os autors estatounitenses d'o sieglo XIX, como [[Thomas Bulfinch]] y [[Nathaniel Hawthorne]], sostenioron que o estudeo d'os mitos clasicos yera esencial t'a comprensión d'a literatura anglesa y estatounitense. En epocas mas recients, los temas clasicos han estau reinterpretaus por os dramaturgos [[Jean Anouilh]], [[Jean Cocteau]] y [[Jean Giraudoux]] en Francia, [[Eugene U'Neill]] en Estatos Unitos y [[T. S. Eliot]] en Gran Bretanya, y por novelistas como [[James Joyce]] y [[André Gide]].
 
== Teorías sobre os suyos orichens ==